دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد 2

سعادت‏آفرين، رهنمودى
است ضلالت‏زدا و...!

مهم‏ترين نكته‏اى كه اين كلام رسا و گوياى
پيامبر صلي الله عليه و آله مى‏نمايانَد و هيچ ترديدى را برنمى‏تابد،
مرجعيّت بخشيدن به اهل بيت قدس سرهما و وجوب پيروى از
آنان در اقوال، افعال و ... است.

بر اين حقيقت والا، بسيارى از عالمان، تصريح
كرده‏اند، از جمله متكلّم بزرگ اهل سنّت، سعد الدين
مسعود بن عمر تفتازانى:

پيامبر صلي الله عليه و آله آنان را در اين‏كه چنگ زدن به آنها رهايى‏بخشِ از گم‏راهى است، با كتاب خدا همراه كرده است و معناى چنگ زدن به كتاب، جز دانش‏اندوزى و رهجويى نيست.
پس درباره عترت نيز چنين است. ¹
نكته ديگر، آن كه بزرگ‏ترين رسالت و مسئوليّت
پيامبر خدا، هدايتگرى و تلاش در جهت ضلالت‏زدايى
است. از سوى ديگر، روشن‏ترين و بديهى‏ترين واجب
براى مسلمانان، تمسّك به هر آن چيزى است كه هدايت
مى‏آفريند و ضلالت مى‏زدايد. بدين سان، پيامبر خدا با
جمله: «تا به آن دو چنگ زده‏ايد، هرگز گم‏راه نشويد»، اين واجبِ مؤمنان را پيش ديد
آنها نهاده است. آيا كسى مى‏تواند در وجوب پيروى از
«عترت» كه هدايت‏آفرين و گم‏راهى‏زداست، ترديد
كند؟!

نكته سوم، آن كه تمسّك به اين دو «گران‏بها»، براى
رسيدن به مقصد والا و مقصود اعلى و دستيابى به
هدايت، بسنده است و در وراى آن، جز ضلالت نخواهد
بود: «فمَاذَا بَعْدَ الْحَقِّ إِلاَّ الضَّلاَلُ؛ ²
و پس از حق، چه چيزى است، جز گم‏راهى؟».

چهارم، آن كه حديث ثقلين، بدون هيچ ترديدى،
«عصمت» عترت را رقم زده است. يكى بدان جهت كه
پيامبر خدا، بدون هيچ قيد و شرطى، تمسّك بدانها را لازم
شمرده است. در اين صورت، آيا مى‏توان تصوّر كرد كه
او امّت را به كسانى كه خود

1 -  شرح المقاصد: 5 / 303. ديدگاه‏هاى عالمانى از اهل سنّت
را بنگريد در: نفحات الأزهار: 2 / 248.

2 -  يونس، آيه 32.