ب ـ قراين موجود در خود واقعه - دانش نامه امیر المؤمنین علیه السلام بر پایه قرآن، حدیث و تاریخ جلد 2

إِنَّ فِى ذَلِكَ لَذِكْرَى لِمَن كَانَ لَهُ قَلْبٌ أَوْ أَلْقَى
السَّمْعَ وَهُوَ شَهِيدٌ ؛ ¹

بى‏گمان، در آن براى كسى كه صاحبْ‏دل باشد يا گوش
شنوا داشته و شاهد باشد، پند است.

ب ـ قراين موجود در خود واقعه

1 . نزول دو آيه (اكمال و ابلاغ)

بى‏گمان، آيات 3 و 67 از سوره مائده در جريان
غدير و پس از آن‏كه پيامبر خدا مولا عليه السلام را فراز آورد و نيز
پيش از سامان‏يافتن آن مراسم شكوهمند، براى تأكيد بر
ابلاغِ حق در مشهد و منظر هزاران انسان و پس از بيان
جمله: «هر كه من مولاى اويم، على مولاى اوست» نازل
شده است.

گزارش‏ها و نقل‏هاى اين حقيقت، بدان سان انبوه
است كه جاى هيچ ترديدى را باقى نمى‏گذارد. اكنون بايد
پرسيد آيا آهنگ آيه كه نشانگر اين واقعيّت است كه در
/صورت ابلاغ نشدن امر الهى به وسيله پيامبر صلي الله عليه و آله ،
رسالتمدارى او يكسر تباه مى‏شود و نيز بيانگر اين است
كه محتواى پيام، بسى دلهره‏آفرين است و موضع
خصمانه غوغاسالاران را به دنبال دارد، مى‏تواند بخشى از
شرايع و شمارى از حلال‏ها و حرام‏ها شمرده شود، با
اين‏كه ابلاغ حلال‏ها و حرام‏ها براى پيامبر خدا، نه هراسى
دارد و نه مخالفتى و نه...؟! شگفتا كه مفسّرانى ره افسانه
زدند؛ چون حقيقت را نديدند، يا نخواستند بنگرند.

به لحاظ اهميّت اين آيات و تعيين زمان نزول آنها، به
گونه‏اى مستقل، بدان خواهيم پرداخت. ²

1 -  ق، آيه 37.

2 -  ر.ك: ص 253
(بحثى درباره آيه تبليغ) و ص 269 (تحقيقى درباره «روز كامل شدن
دين»).