4- مانويت - آشنایی با ادیان بزرگ نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

آشنایی با ادیان بزرگ - نسخه متنی

حسین توفیقی

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

4- مانويت

مانويت در فاصله ميان ظهور مسيحيت و اسلام پديد
آمد و در مدت كوتاهى فراگير شد و پيروانى پرشور و با اخلاق گرد آورد.
اين تركيبى است از اعتقادات صابيان ، بوداييان ، زردشتيان و مسيحيان .
اصول عرفانى و انسانى اين آيين به گسترش آن شتاب داد و آن را در شرق تا
چين و در غرب تا مركز اروپا پيش برد. حاكمان ايران و روم و سرزمينهاى
ديگر با مانويان از در خصومت در آمدند و دسته دسته آنها را كشتند و
سرانجام ، محكمه تفتيش اروپا آخرين گروه مانويان را در سيزدهم ميلادى
نابود كرد.

1-4- سرگذشت مانى

مانى در يك خانواده ايرانى در شهر بابل به سال
216 م . متولد شد. پدرش پاتك ناميده مى شد كه از همدان به بابل رفته و
آيين صابيان را پذيرفته بود.

مانى در سال 228 م . ارعاى رسالت كرد و
براى تبليغ آيين خود به سرزمينهاى مختلف رفت . وى به سال 243 م . هنگام
تاجگذارى شاپور اول نزد او آمد و وى را به دين خود دعوت كرد. شاه از او
استقبال كرد او نيز كتابى به پهلوى ساسانى نوشت و آن را شاپورگان
ناميد. وى براى تبليغ دين خود به آسياى ميانه نيز سفر كرد و پس از بيست
سال در زمان بهرام اول به ايران بازگشت . اين پادشاه با مانى دشمنى كرد
و او را در سال 274 م . كشت .

پيروان مانى پس از او مانويت را تبليغ
كردند و حتى آن را به قسمتهايى از اروپا و چين گسترش دادند. بيشتر
مانويان در آسياى ميانه بودند. اين آيين بر اثر فشار زردشتيان و
مسيحيان ضعيف شد و پس از چندى با گسترش اسلام تقريبا از ميان رفت .
اقليتهايى از مانويان در مناطقى مانند بوسنى هرزگوين تا قرنها باقى
ماندند و سرانجام نابود شدند.

برخى از نهضتهاى ملى ايرانيان در قرون
نخست اسلام از مانويت الهام مى گرفت همچنين برخى زنديقان قرون نخست
اسلام گرايشهاى مانوى داشتند.

2-4- منابع مانوى

بسيارى از منابع مانوى قرنها پس از ظهور اسلام
وجود داشته و مطالبى از آنها در كتب تاريخى قديم نقل شده است . اين
كتابها اندك اندك از ميان رفت تا اينكه اخيرا مقدار زيادى از آثار
مانوى در شهر تورفان در تركستان چين از خاك بيرون آمد و بر اطلاعات ما
در باب مانويت افزود.

يكى از نوآوريهاى مانى اين بود كه با در نظر
گرفتن بيسوادى عموم مردم ، از نقاشى استفاده مى كرد و علاوه بر نوشتن
مطالب دينى ، آنها را نقاشى مى كرد و مجموعه اى به نام ارژنگ پديد
آورده بود كه بقاياى آن اخيرا كشف شد. برخى از كتابهاى ديگر او و
پيروانش نيز مصور بودند. شش كتاب زير قطعا توسط مانى نوشته شده است
:

1. شاپورگان كه به زبان پهلوى بوده و قطعاتى از آن در تورفان كشف
شده است ؛

2. انگليون (انجيل ) اين كتاب مصور بوده و احتمالا ارژنگ
همان است ؛

3. گنجيه زندگان شامل احكام ؛

4. پراگماتيا (كتاب
جامع )؛

5. كتاب رازها؛

6. كتبا
ديوها؛

3-4- تعاليم و مبانى

مانى مى گفت : « حكمت
و حقيقت الهى را پيامبران در زمانهاى مختلف و سرزمينهاى گوناگون نشر
دادند. روزگارى بودا در هندوستان ، زمانى زردشت در ايران ، هنگامى عيسى
در فلسطين و اكنون من ، مانى پيغمبر خدا هستم و براى نشر حقايق در
سرزمين بابل ماءموريت دارم . » بيشتر
تعاليم مانى بر مسيحيت و زردشتى گرى استوار است و در اين آيين جنگ نور
و ظلمت نقش مهمى بر عهده دارد.

مانويان جامعه را به پنج طبقه دينى
تقسيم مى كردند:

1. فريستگان يا فريشتگان كه دوازده تن بودند و
جانشينان مانى شمرده مى شدند؛

2. ايسپاساگان يا اسقفان كه هفتاد و
دوتن بودند؛

3. مهيشتگان يا كشيشان كه سيصد و شصت نفر بودند؛

4.
ويزيدگان يا گزيدگان كه شمارشان بسيار بود و دين مانى را تبليغ
كردند؛

5. نغوشاكان يا نيوشندگان كه عامه پيروان مانى بودند و
شمارشان از همه بيشتر بود.

مانويان ، تحت تاءثير آيين زردشت ، سه
اصل اخلاقى را رعايت مى كردند و آن ها را سه مهر مى ناميدند؛

1. مهر
دهان (پرهيز از گفتار زشت )؛

2. مهر دست (پرهيز از كردار زشت

3. مهر دل (پرهيز از پندار زشت ).

پيروان مانى گياهخوار بودند
و طبقات اول تا چهارم حق ازدواج و مال اندوزى نداشتند. مانويان نماز و
روزه داشتند و معبد خود را خانگاه مى ناميدند كه همان خانقاه صوفيان
دوران اسلام است .(15)

5- مزدك

بحرانهاى اجتماعى در پديد آمدن باورهاى دينى نقش
مهمى دارند و دينهايى كه در زمان و مكانى بحرانى تاءسيس مى شوند،
گسترشى عمومى مى يابند. آيين به شدت اجتماعى مزدك يكى از شواهد اين
مدعاست . فردوسى در شاهنامه هنگام سخن گفتن از پادشاهى قباد، شرح مفصلى
از ظهور مزدك مى دهد. وى مى گويد مزدك حكيمى بود كه مردم را در زمان
تنگى برانگيخت تا به انبار غله هجوم برند و از اين راه شهرت وى بالا
گرفت .

1-5- سرگذشت مزدك

مزدك پسر بامداد در زمان قباد (488-531 م .) از
ميان دانايان و دانشمندان از شهر مازيارا در كنار دجله كه اكنون كوت
العماره خوانده مى شود، برخاست . تاريخ نگاران ، حتى آنان كه با وى
مخالف بوده اند، به خرد و منطق و صفات برجسته او اشاره كرده اند. مى
گويند او مردى پرهيزكار بود و لباس ساده اى بر تن مى كرد.

مزدك هيچ
گاه ادعاى پيامبرى نداشت و خود را پيرو شخصى به نام بوندوس مى دانست كه
در حدود سال 300 م . اصلاحاتى در مانويت پديد آورده بود و در ايران و
روم پيروانى داشت .

2-5- قيام مزدك

در شاهنامه فردوسى مى خوانيم كه مزدك مردى خردمند
و سخنور بود. روزى ديد مردم گرسنه و بينواى كشور در اطراف كاخ پادشاه
آمده اند و از او نان مى خواهند. مزدك كه در دربار منصبى داشت ، از
پادشاه پرسيد: « اگر كسى را مار گزيده و در
حال مردن باشد، ولى دوست يا همسايه او نوشدارويى داشته باشد و از دادن
آن مضايقه كند، با اين شخص چه بايد كرد؟ » قباد پاسخ داد: « سزاى او مرگ است . » مزدك پرسيد: « اگر
مردم نيازمند نان باشند و كسى كه نان دارد، به ايشان ندهد، سزاى او
چيست ؟ » قباد پاسخ داد: « سزاى او مرگ است . » 3-5. ديدگاهها

انديشه هاى مزدك در كتابى
به نام مزدك نامه گرد آمده بود كه پس از ظهور اسلام ابن المقفع به عربى
ترجمه شد و قرنها وجود داشت ، ولى اكنون يافت نمى شود. مزدك از جهاتى
با كنفوسيوس و افلاطون قابل مقايسه است ؛ زيرا مكتب وى كاملا سياسى و
اجتماعى است . مزدك گونه اى اسبراك در اموال را تبليغ مى كرد و براى
برانداختن اختلاف طبقات مى كوشيد. ازدواج ميان اشراف و غيراشراف را
جايز مى دانست و آنچه معروف است كه وى معتقد به اشتراك جنسى بود، صحت
ندارد.

كتابنامه

1. اوستا.

2. آلبرى ، سى . آر. سى .، زبور
مانوى ، ترجمه ابوالقاسم اسماعيل پور، تهران : انتشارات فكر روز،
1375.

3. آموزگار، ژاله و تفضلى ، احمد، اسطوره زندگى زردشت ، تهران
: نشر چشمه و آويشن ، 1375.

4. الياده ، ميرچا، آيين گنوسى و مانوى
، ترجمه ابوالقاسم اسماعيل پور، تهران : انتشارات فكر روز، 1373.

5.
اوشيدرى ، جهانگير، دانشنامه مزديسنا، تهران : شركت نشر مركز،
1371.

6. بويس ، مرى ، تاريخ كيش زرتشت ، ترجمه همايون صنعتى زاده ،
تهران : انتشارات توس ، 1374.

7. تقى زاده ، سيد حسن ، مانى و دين
او، (با ضمائم )، تهران : انجمن ايران شناسى ، 1347.

8. حكمت ، على
اصغر، تاريخ اديان ، تهران : انتشارات ابن سينا، 1345.

9. خسروى ،
خسرو، مزدك ، تهران : 1359.

10. رئيس نيا، رحيم ، از مزدك تا بعد،
تهران : انتشارات پيام ، 1358.

11. زرين كوب ، عبدالحسين ، در قلمرو
وجدان ، تهران : انتشارات سروش ، 1375.

12. زنر، آر. سى .، زروان ،
ترجمه تيمور قادرى ، تهران : انتشارات فكر روز، 1374.

13. زنر، آر.
سى .، طلوع و غروب زردشتى گرى ، ترجمه تيمور قادرى ، تهران : انتشارات
فكر روز، 1375.

14. طاهر رضوى ، س . م .، پارسيان اهل كتابند، ترجمه
م . ع . مازندى ، بمبئى ، انجمن ايران ليك ، 1936.

15. كريستنسن ،
آرتور امانوئل ، سلطنت قباد و ظهور مزدك ، ترجمه احمد بيرشك ، تهران :
كتابخانه طهورى ، 1374.

16. گيمن ، دوشن ، دين ايران باستان ، ترجمه
رؤ يا منجم ، تهران : انشارات فكر روز، 1375.

17. ناس ، جان بى .،
تاريخ جامع اديان ، ترجمه على اصغر حكمت ، تهران : انتشارات و آموزش
انقلاب اسلامى ، 1370.

18. ورمازرن ، مارتن ، آيين ميترا، ترجمه
بزرگ نادرزاد، تهران : نشر چشمه ، 1372.

19. ويدن گرن ، گئو، دينهاى
ايرانى ، ترجمه منوچهر فرهنگ ، تهران : انتشارات آگاهان ايده ،
1377.

20. هيوم ، رابرت اى .، اديان زنده جهان ، ترجمه عبدالرحيم
گواهى ، تهران : دفتر نشر فرهنگ اسلامى ،
1372.

7- يهوديت

1- عبرانيان

يهوديان مانند اعراب و آشوريان ، از نژاد سامى
هستند. زبان ، ادبيات ، فرهنگ ، آداب ، رسوم و اعتقادات اين اقوام چنان
به يكديگر نزديك است كه دانشمندان معتقد شده اند اصل آنها به يك جا مى
رسد و براى بررسى و تحقيق در زمينه فرهنگ ساير اقوام سامى انداخت .
مثلا اگر به بررسى ادبيات عرب مشغول باشيم ، با مطالعه و تحقيق در
زبانهاى عبرى ، سريانى و حبشى در كار خود موفقيت بيشترى كسب خواهيم
كرد.

از سابقه تاريخى قوم عبرانى اطلاع دقيقى در دست نيست . برخى
دانشمندان معتقدند كه نام « عبرانى » را كه كنعانيان پس از ورود حضرت ابراهيم (ع )
به سرزمين كنعان به او داده اند و وى را عبرانى خوانده اند كه بعدها
جزو القاب او شد و لقب مذكور در خاندان وى باقى ماند؛ زيرا عبرانى از
ماده « ع ب ر » به معنا گذر كردن از نهر مى آيد، به اعتبار اين كه حضرت ابراهيم (ع )
از ورود فرات عبور كرد و وارد كنعان شد.

برخى نيز معتقدند كه عبرانى
منسوب به عابر نياى حضرت ابراهيم (ع ) است . همچنين كسانى با توجه به
نام آزر پدر (يا عموى ) آن حضرت ، گفته اند اصل خاندان وى آريايى است .
اما دانشمندان اين نظريه را تاءييد نمى كنند؛ زيرا از معناى لغوى واژه
آزر در قرآن كريم و متون اسلامى اطلاع درستى نداريم . نام پدر ابراهيم
(ع ) در تورات تارح است .

2- حضرت ابراهيم (ع )

عظمت حضرت ابراهيم خليل (ع ) به حدى است كه وى
همواره موجب نزاع يهودى و مسيحيت و اسلام بوده است و هر يك ، آن حضرت
را از خود مى داند. از اين رو، خداى متعال فرموده است : « ما كان ابراهيم يهوديا و
لا نصرانيا و لكن كان حنيفا مسلما و ما كان من المشركين » (آل عمران : 67). وى حتى ميان مشركان
مكانى بلند داشت و آثار وى در مكه مكرمه مورد زيارت و تقديس آنان قرار
مى گرفت .

نسب حضرت ابراهيم (ع ) تا حضرت آدم (ع ) در تورات آمده
است . نسب نامه هاى تورات به كتب اسلامى نيز راه يافته و بدون دقت در
اصل و منشاء آن پذيرفته شده است .

به عقيده اهل كتاب (در نتيجه جمع
بندى حوادث كتاب مقدس ) حضرت ابراهيم (ع ) حدود 2000 سال قبل از ميلاد،
يعنى حدود 4000 سال پيش در شهر اور به دنيا آمد و به گفته تورات در
آغاز ابرام (يعنى پدر بلند مرتبه ) ناميده مى شد. خداى متعال نام وى را
در سن نود و نه سالگى به ابراهيم (يعنى پدر اقوام ) تبديل كرد. شهر اور
نزديك يك قرن پيش در عراق در ساحل فرات از زير خاك بيرون آمد و آثار
باستانى بسيارى در آنجا يافت شد.

به گفته تورات پدر حضرت ابراهيم (ع
) كه تارح ناميده مى شد، پسر خود ابراهيم (ع ) و همسر وى ساره و نوه
خويش حضرت لوط (ع ) را برداشت و به سرزمين كنعان در غرب فلسطين عزيمت
كرد. آنان در بين راه از ادامه سفر منصرف شدند و در شهر حران سكونت
گزيدند. اين شهر در جنوب تركيه فعلى و در مرز سوريه قرار دارد.

پدر
حضرت ابراهيم (ع ) در تورات تارح خوانده مى شود، ولى قرآن مجيد وى را
آزر بت پرستى معرفى كرده است (انعام : 74). پدر حضرت ابراهيم (ع ) در
سلسله اجداد حضرت رسول اكرم (ص ) قرار مى گيرد. علماى شيعه معتقدند همه
پدران آن حضرت تا حضرت آدم (ع ) يكتا پرست بوده اند، و به همين دليل
گفته اند آزر عموى آن حضرت بوده و استعمال « اب » به جاى « عم » در زبان عربى
صحيح است ، از آن جمله در قرآن كريم (بقره : 133) چنين چيزى ديده مى
شود.

تورات مى گويد حضرت ابراهيم (ع ) در 75 سالگى به امر خدا از
شهر حران عازم كنعان شد. وى همسر خود ساره و برادر زاده اش حضرت لوط (ع
) و چند نفر از مردم حران را برداشت و همگى به كنعان رفتند و در آنجا
روى كوهى در شرق بيت ايل خيمه زدند. حضرت ابراهيم (ع ) پس از چندى در
حبرون (الخليل ) ساكن شد و تا آخر عمر در آنجا بود و اكنون مقبره
خانوادگى وى در آن مكان است . حضرت لوط (ع ) به شهر سدوم و شهرهاى
مجاور آن رفت . مردم آن شهرها به سبب نافرمانى و بى اعتنايى به پيام وى
به امر خداوند نابود شدند. اين حادثه در قرآن مجيد نيز آمده است
.

دو موضوع بسيار مهم در تاريخ حضرت ابراهيم (ع ) وجود دارد كه در
تورات كنونى اشاره اى به آنها نشده است : يكى جريان بت شكنى و به آتش
افكندن وى و ديگرى داستان بناى كعبه .

قرآن مجيد (در سوره هاى انبيا
و صافات ) داستان بت شكنى و به آتش افكندن او را آورده است
.

همچنين قرآن كريم از بناى كعبه به دست آن حضرت و به كمك حضرت
اسماعيل (ع ) سخن مى گويد (بقره : 127). از آنجا كه اين فرزند در پيرى
به او عطا شد (ابراهيم : 39)، بناى كعبه در اواخر عمر شريف وى صورت
گرفته باشد.

تورات داستان ذبح فرزند را مى آورد و مى گويد حضرت
ابراهيم (ع ) ماءموريت يافت حضرت اسحاق (ع ) را قربانى كند، ولى اين
مساءله را با وى در ميان نگذاشت و به او گفت : « مى خواهم گوسفندى قربانى كنم و آن گوسفند را
خداوند برايم خواهد فرستاد. » ... اما در
قرآن مجيد آمده است : « فلما بلغ معه السعى قال يا بنى انى ارى فى
المنام انى اذبحك فانظر ماذا ترى قال يا ابت افعل ما تؤ مر ستجدنى ان
شاء الله من الصابرين » (صافات :
102). همان طور كه مى دانيم فرزند از مرگ نجات يافت و خداوند قوچى را
فديه او قرار داد...

3-اسماعيل (ع ) و اسحاق (ع)

درباره حضرت ابراهيم (ع ) در تورات مى خوانيم
:

(1) بعد از اين وقايع ، كلام خداوند در رؤ يا به ابرام رسيده ،
گفت : « اى ابرام مترس من سپر تو هستم و
اجر بسيار عظيم تو. » (2) ابرام گفت :
« اى خداوند يهوه مرا چه خواهى داد و من بى
اولاد مى روم و مختار خانه ام اين العاذار دمشقى است . » (3) و ابرام گفت : « اينك مرا نسلى ندادى و خانه زاده ام وارث من
است . » (4) در ساعت كلام خداوند به وى
رسيده ، گفت : « اين وارث تو نخواهم بود
بلكه كسى كه از صلب تو درآيد وارث تو خواهد بود. » (5) و او را بيرون آورده ، گفت : « اكنون به سوى آسمان بنگر و ستارگان را بشمار هر
گاه آنها را توانى شمرد. » پس به وى گفت
: « ذريت تو چنين خواهد بود. » ... (18) در آن روز خداوند به ابرام عمهد بست و
گفت : « اين زمين را از نهر مصر تا به نهر
عظيم يعنى نهر فرات به نسل تو بخشيده ام . » (پيدايش 15: 1 - 18).

سپس تورات عهد ياد
شده را به حضرت اسحاق (ع )، نياى بنى اسرائيل اختصاص مى دهد و در همان
سفر پيدايش مى گويد:

(18) و ابراهيم به خدا گفت : « كاش كه اسماعيل در حضور تو زيست كند. » (19) خدا گفت : « به تحقيق زوجه ات ساره براى تو پسرى خواهد
زاييد و او را اسحاق نام بنه و عهد خود را با وى استوار خواهم داشت تا
با ذريت او بعد از عهد ابدى باشد (20) و اما در خصوص اسماعيل تو را
اجابت فرمودم اينك او را بركت داده بارور گردانم و او را بسيار كثير
گردانم . دوازده رييس از وى پديد آيند و امتى عظيم از وى به وجود آورم
(21) ليكن عهد خود را با اسحاق استوار خواهم ساخت كه ساره او را بدين
وقت در سال آينده براى تو خواهد زاييد. » (پيدايش 17: 18-21).

به گفته تورات ، خداوند بارها به حضرت
ابراهيم (ع ) وعده نسل فراوان داده بود. كنيز آن حضرت به نام هاجر پسرى
را به دنيا آورد كه اسماعيل (يعنى خدا مى شنود) ناميده شد. پس از
چهارده سال ساره فرزندى به دنيا آورد كه او را اسحاق (يعنى مى خندد)
ناميدند.

كتاب تورات در اين قسمت به كوتاهى سخن مى گويد و فقط اشاره
اى مى كند كه حضرت اسماعيل (ع ) در فاران ساكن شد و مادرش براى او زنى
از مصر گرفت . ساير مسائل مربوط به وى در تورات به فراموشى سپرده شده
است و حتى يك جمله درباره بناى كعبه در اين كتاب ديده نمى شود. پيدا
شدن آب براى اسماعيل (ع ) نيز كه طبق احاديث اسلامى در مكه بوده و
اكنون هم به نام زمزم باقى است ، به گفته تورات در مكانى به نام بئرشبع
بوده است !

از نظر تورات ، حضرت اسحاق (ع ) جانشين حضرت ابراهيم
خليل (ع ) گرديد و دو فرزند تواءم براى او به دنيا آمد. آنكه نخست ديده
به جهان گشود، عيسو ناميده شد. اين كلمه در لغت به معناى پرمو است . به
گفته تورات اين كودك در هنگام تولد موهاى بسيارى بر تن داشت . تواءم
ديگر يعقوب (يعنى تعقيب مى كند) خوانده شد؛ زيرا هنگام تولد، كودك قبلى
را تعقيب كرد و پس از او به دنيا
آمد.

4- اسرائيل

حضرت يعقوب (ع ) دوازده پسر داشت و به اسرائيل
ملقب بود. اهل كتاب اين اسم مركب را چنين معنا مى كنند: كسى كه بر خدا
مظفر شد، ولى اصل معناى آن در عبرى چنين است : كسى كه بر قهرمان پيروز
شد. به گفته تورات ، كشتى گرفتن حضرت يعقوب (ع ) با خدا كه به پيروزى
او بر خدا انجاميد، علت ملقب شدن وى به اسرائيل است (پيدايش 32:
24-32). اهل كتاب از زمانهاى قديم گفته اند كه مقصود از خدا در اين
داستان ، يكى از فرشتگان خداست (رك .: هوشع 12:3-4).

پس از چندى
حادثه مفقود شدن حضرت يوسف (ع ) پيش آمد و سرانجام اين موضوع موجب شده
كه بنى اسرائيل در مصر اقامت كنند. مطالب سفر پيدايش تورات به اينجا
خاتمه مى يابد.

در آغاز سفر خروج تورات مى خوانيم كه دوازده پسر
حضرت يعقوب (ع ) در مصر زندگانى خوبى داشتند و نسل ايشان در آن سرزمين
منتشر شد. مدت توقف آنان در مصر چهارصد و سى سال بود (خروج 12: 40).
دوازده قبيله بنى اسرائيل كه در اصطلاح بسيط ناميده مى شوند، در علوم و
فنون پيشرفت كردند و همين امر موجب حسادت مصريان شد. علاوه بر اين ،
مصريان مى ترسيدند بنى اسرائيل با نيروى خود زمام امور را به دست
گيرند؛ از اين رو، به استضعاف آنان اقدام كردند و كارهايى دشوار و
جانكاه به عهده ايشان گذاشتند. همچنين مقرر شد كه قابله هاى مصرى
نوزادان پسر بنى اسرائيل را براى كشتن معرفى كنند و فقط داشتن دختر
براى آنان مجاز باشد.

5- دين مردم صحرانشين

عبرانيان در آغاز قومى صحرانشين بودند و نخستين
اقامت آنان در شهرها در زمان حضرت يوسف (ع ) بود.
(16) صحرانشينى در اعتقادات و مراسم دينى
آن تاثير فراوانى داشت . هنگامى كه حضرت موسى (ع ) آنان را از دست
فرعون نجات داد، مجبور شدند مدت چهل سال در صحراى سينا بمانند، ولى پس
از آن پيوسته در شهرها به سر مى بردند و تمدنى را پايه گذارى كردند كه
ميراث گرانبهاى قوم يهود شد. مسيحيت نيز زاييده همين تمدن است
.

6- تحول افكار در اقوام بنى اسرائيل

تحت افكار ملتها امرى عادى و طبيعى است و
عبرانيان در خلال كوچ و جابه جايى تحت تاءثير انديشه هاى ملل گوناگون
قرار مى گرفتند. در سوره اعراف ، آيه 138 آمده است كه بنى اسرائيل
هنگام خروج از دريا و نجات از دست فرعون ، به گروهى بت پرست برخوردند.
آنان از حضرت موسى (ع ) تقاضا كردند براى ايشان نيز بتى قرار دهد و اين
خواسته به شدت رد شد. همچنين هنگامى كه در مصر مستقر بودند، باورهاى
مصريان در آنان تاءثير گذاشته بود، به گونه اى كه پس از ترك آن سرزمين
، به تقليد مصريان كه گاو را مقدس مى دانستند، آنان نيز گوساله اى
ساختند و به عبادت آن مشغول شدند.

7- حضرت موسى (ع )

در باب دوم سفر خروج تورات مى خوانيم كه يك تن از
بنى اسرائيل
(17) با يكى از دختران قبيله خود ازدواج
كرد و داراى پسرى شد. مادر نوزاد به منظور نجات وى از چنگال ماءموران
فرعون او را مدت سه ماه پنهان كرد. از آنجا كه مخفى نگه داشتن كودك
براى هميشه ممكن نبود، مادرش صندوقى تهيه كرد و منافذ آن را با قير
اندود و كودك زا در آن نهاد و در ميان نيزارهاى رود نيل رها كرد. خواهر
وى در آن حوالى ايستاد تا ببيند چه بر سر او خواهد آمد.

اندكى پس از
آن ، دختر فرعون كه براى شستشو به سوى نيل آمده بود، صندوق را مشاهده
كرد و يك تن از كنيزان خود را به دنبال صندوق فرستاد. هنگامى كه صندوق
را براى وى آوردند، آن را گشود و ديد كودكى در آن گريه مى كند. دل او
بر آن كودك سوخت و گفت معلوم مى شود اين كودك از بنى اسرائيل است . در
آن حال خواهر كودك جلو آمد و پيشنهاد كرد زنى را براى شير دادن وى
بياورد. دختر فرعون پذيرفت و خواهر كودك مادر خود را نزد آنان آورد.
دختر فرعون به او گفت اين كودك را با خود ببر و شير بده ، من نيز مزد
تو را خواهم داد. پس از چند سال وقتى كودك بزرگ شد مادرش او را نزد
دختر فرعون برد. دختر فرعون او را به پسرى پذيرفت و نام موسى (موشه در
عبرى يعنى : از آب كشيده شده ) را بر او نهاد. اين داستان با آنچه
خداوند متعال در سوره قصص فرموده است ، بسيار نزديك است . بر اساس برخى
محاسبات تاريخى ، اين حادثه در حدود 1250 ق .م . رخ داده است .

به
هر حال حضرت موسى (ع ) امور قوم خود را سامان داد و آنان را براى
مبارزه با كافران آماده كرد و احكام خدا را به آنان تعليم داد. وى قوم
بنى اسرائيل را بركت داد و در صد و بيست سالگى در مكانى به نام موآب ،
حوالى درياى ميت ، درگذشت و بنى اسرائيل براى او سى روز عزادارى كردند.
اين جريان در آخر سفر تثنيه يافت مى شود و تورات بدان پايان مى
يابد:

(5) پس موسى بنده خداوند در آنجا به زمين موآب برحسب قول
خداوند مرد (6) و او را در زمين موآب در مقابل بيت فعور در دره دفن كرد
(18) و احدى قبر او را تا امروز ندانسته
است (7) و موسى چون وفات يافت ، صد و بيست سال داشت و نه چشمش تار و نه
قوتش كم شده بود (8) و بنى اسرائيل براى موسى در عربات موآب سى روز
ماتم گرفتند. پس روزهاى ماتم و نوحه گرى براى موسى سپرى گشت (9) و يوشع
بن نون از روح حكمت مملو بود، چون كه موسى دستهاى خود را بر او نهاده
بود و بنى اسرائيل او را اطاعت نمودند و بر حسب آنچه خداوند به موسى
امر فرموده بود عمل كردند (10) و نبيى مثل موسى تا به حال در اسرائيل
برنخاسته است كه خداوند او را روبرو شناخته باشد (11) در جميع آيات و
معجزاتى كه خداوند او را فرستاد تا آنها را در زمين مصر به فرعون و
جميع بندگانش و تمامى زمينش بنمايد (12) و در تمامى دست قوى و جميع آن
هيبت عظيم كه موسى در نظر همه اسرائيل نمود (تثنيه 34: 5 - 12).

8.
تاءسيس يهوديت

در باب سوم سفر خروج مى خوانيم كه حضرت موسى (ع ) در
بيابان حوريب در دامته كوه ، صداى خداى متعال را از ميان آتشى از بوته
خار شنيد كه با او سخن مى گويد.

در قرآن مجيد نخستين سخن خداوند از
درختى در بيابان طوى چنين آمده است :

فلما
اءتاها نودى يا موسى . انى اءنا ربك فاخلع نعليك انك بالواد المقدس طوى
. و اءنا اخترتك فاستمع لما يوحى . اننى اءنا الله لا اله الا اءنا
فاعبدنى و اءقم الصلوة لذكرى . ان الساعة آتيه اءكاد اخفيها لتجزى كل
نفس بما تسعى . فلا يصدنك عنها من لا يومن بها و اتبع هواه فتردى
(طه : 11 - 16).

تورات مى گويد خداوند به حضرت موسى (ع )
وعده داد بنى اسرائيل را از دست مصريان نجات دهد و سرزمين كنعان و حدود
آن را كه اماكن پر بركتى بودند، به ايشان عطا كند. از اين رو، حضرت
موسى (ع ) رسالت يافت نزد فرعون برود و از او بخواهد كه بنى اسرائيل را
رها كند. وى با معجزاتى عازم مصر شد و مقرر گرديد حضرت هارون (ع ) به
وى كمك كند.

به گفته تورات ، خداى متعال به حضرت موسى (ع ) قدرت داد
تا به اعجاز، عصاى خود و برادرش را به اژدها تبديل كند و نيز از دست
خود نور سفيدى ساطع نمايد. فرعون جمعى از جادوگران را گرد آورد تا با
حضرت موسى (ع ) مسابقه بدهند. اژدهاى مزبور تمامى آلات و ادوات آنان را
بلعيد و آنان دانستند كه كار آن حضرت جادو نيست . به فرموده قرآن مجيد
آنان بدون ترسى از فرعون به حضرت موسى (ع ) ايمان آوردند. پس از اين
معجزات چند عذاب بر مصريان فرود آمد و هر بار فرعون قول مى داد بنى
اسرائيل را مرخص كند، اما به قول خود عمل نمى كرد. تورات ده نوع عذاب
را برشمارد:

1. تبديل شدن آبهاى مصريان به خون ؛

2. زياد شدن
قورباغه ميان آنها؛

3. زياد شدن پشه ؛

4. زياد شدن مگس ؛

5.
مرگ حيوانات مصريان بر اثر وبا؛

6. مبتلا شدن مصريان و چارپايان
آنان به دمل ؛

7. فرود آمدن تگرگ بر آنان و تلف شدن مقدار زيادى از
حيوانات و مزارع ؛

8. زياد شدن ملخ ؛

9. تاريك شدن مساكن مصريان
تا سه روز؛

10. هلاك شدن نخست زادگان انسان و حيوان همه مصريان حتى
نخست زاده خود فرعون .

قرآن مجيد نشانه هاى حضرت موسى (ع ) را نه
عدد مى داند (اسراء: 101) و ظاهرا مقصود تنها نشانه هايى است كه براى
فرعون آورده بوده و گرنه به صريح قرآن كريم و تورات معجزات آن حضرت بيش
از اين عدد بوده است . برخى از اين عذابها در قرآن مجيد به گونه اى
مذكور است (اعراف : 130 و 133).

به گفته تورات ، فرعون سرانجام
تسليم شد و حضرت موسى (ع ) و هارون (ع ) را شبانه طلبيد و به آنان گفت
با بنى اسرائيل به هر جا كه مى خواهيد برويد. پس آنان به سوى درياى سرخ
در شرق مصر كوچ كردند و آنجا اردو زدند. قوم موسى از دور آمدن فرعونيان
را مشاهده كردند. در آن هنگام حضرت موسى (ع ) دست خود را به طرف دريا
دراز كرد و دريا شكافته شد و خشك گرديد و بنى اسرائيل به آسانى از آن
عبور كردند.(19) آنگاه لشكريان فرعون وارد شدند و
حضرت موسى (ع ) به امر خداوند با اشاره دست ، آنان را غرق كرد. تورات
درباره غرق شدن شخص فرعون چيزى نگفته است .

از قرآن مجيد و احاديث
اسلامى بر مى آيد كه بنى اسرائيل به امر خدا از مصر خارج شدند، نه به
اذن فرعون (شعراء:52). همچنين به صريح قرآن كريم ، حضرت موسى (ع ) به
فرمان الهى عصاى خود را به دريا زد، نه اينكه دستش را به سوى دريا دراز
كند.

بنى اسرائيل در حوالى شبه جزيره سينا توقف كردند و در آنجا
براى آنان از آسمان چيزى مانند شبنم و نيز مرغ بلدرچين كه به عربى سلوى
ناميده مى شود، فرود مى آمد و آنان آنها را مى خوردند. اين جريان تا
چهل سال يعنى در تمام مدت سرگردانى بنى اسرائيل در بيابان ادامه داشت .
تورات مى گويد آن غذاى شبنم گونه من ناميده شد؛ زيرا بنى اسرائيل با
ديدن آن به زبان عبرى پرسيدند: « مان
هوء » يعنى آن چيست
؟

/ 12