با جوان تا آسمان نسخه متنی

اين انسان هاى آسمانى نه تنها دست به سوى كسى دراز نمى كنند و نيازى ابراز نمى نمايند كه از اموال خود نيز به نيازمندان مى بخشند.

اينان اين بخشش ها را از دست دادن مال نمى بينند، غرامت نمى دانند.

همه كمك است به رسيدن.

مگر مى شود انسان هزينه اى را كه براى رسيدن مى كند، از دست رفته بينگارد.

اين داشتن ها همه براى صرف در همين كار است، خرج ديگرى نداريم مال داريم كه هزينه كنيم و به سرمنزل مقصود برسيم.

يعنى چه كه هزينه ى سفر را تلف شدن مال بدانيم! و امام على اين نكته را بيش از همه و پيش از همه مى داند و باور دارد وبه باور ما مى نشاند.

انسان در مسير دين هزينه هايى مى كند.

آنكه سفر آخرت را هدف زندگى خود نمى داند، اين هزينه ها را از دست دادن مالش مى انگارد.

- خمس بده! - يك پنجم مال را بايد بى جهت و بى دليل به ديگران بدهم؟ چرا يك پنجم ثروتى را كه با اين زحمت به دست آورده و اندوخته ام، ببخشم؟! - حج كن! - اين همه سفر رفته ام تا پولى ذخيره كنم، حال بخشى از آن را براى سفرى كه نمى دانم چه فايده اى دارد، هزينه كنم؟! همه غرامت است، همه اتلاف ثروت است، همه دست اندازى به حاصل رنج ها و تلاش هاست! اما براى آن كس كه دنيا را راه رسيدن به آخرت مى شمارد، باورها به گونه اى ديگر است: محبوب، خود، ثروتى را به من امانت داده و اكنون از اين ثروت چهارپنجم را در اختيار خودم مى گذارد و به من مى بخشد و يك پنجم را براى خود طلب مى كند.

و نه براى خود كه براى عاشقانى ديگر كه زاد و توشه ى مادى شان در مسير كم آمده.

اين غرامت نيست، اين تلف شدن نيست، اين بخشش هشتاد درصد از ثروت محبوب به من است.

و نيز موارد ديگر: حج، زكات، صدقات واجب، صدقات مستحب، انفاق...، همه و همه هزينه هاى رسيدن به سرمنزل مقصود است.

و نه تنها اين هزينه ها براى آنان سخت نيست كه دوست داشتنى است.

هيچ چيزى براى آنان دوست داشتنى تر از آن نيست كه به منزل و قرارگاه نزديكشان كند و از محله اى كه در آن به سر مى برند، دورشان سازد(42) .

اين جهان بر ايشان محله اى غير قابل تحمل است.

ماندن بر ايشان مشكل است، آرزو مى كنند كه هر چه زودتر از اين دورى دهشتناك و از اين فراق دردناك، رهايى يابند و به خانه ى دوست برسند و آنچه آنان را به اين هدف نزديك نمايد بر ايشان هديه اى بزرگ محسوب مى شود.

امام سجاد جمله اى دارند كه ورد اهل معرفت است و چه بزرگانى كه آن را با آه و حسرت تكرار مى كنند: خدايا آخرت مرا اصلاح كن كه آنجا خانه ى آرامشم است و آغاز رهايى ام از همنشينى افراد پست و وابسته ى به دنيا(43) .

براى اهل آخرت تحمل دنيا مشكل است، تحمل اهل دنيا مشكل است گرچه به عنوان وظيفه تحمل مى كنند و هرگز ابراز ناخشنودى هم نمى كنند.37