حكايت مفلسى كه عاشق پسر پادشاه شد و بدين گناه او را محكوم به مرگ كردند
آن گدا آواز او نشنيده بود چون گدا برداشت روى از خاك راه آتش سوزنده با درياى آب بود آن درويش بي دل آتشى جان به لب آورد، گفت اى شهريار حاجت اين لشگر گر بز نبود نعره اى زد، جان ببخشيد و بمرد چون وصال دلبرش معلوم گشت سالكان دانند در ميدان درد اى وجودت با عدم آميخته تا نيارى مدتى زير و زبر دست بگشاده چو برقى جسته اى اين چه كارتست مردانه درآى گر نخواهى كرد تو اين كيميا چند انديشى چو من بي خويش شو تا دمى آخر به درويشى رسى من كه نه من مانده ام نه غير من گم شدم در خويشتن يك بارگى آفتاب فقر چون بر من بتافتمن چو ديدم پرتو آن آفتاب من چو ديدم پرتو آن آفتاب
ليك بسيارى ز دورش ديده بود در برابر ديد روى پادشاه گرچه مي سوزد، نيارد هيچ تاب قربتش افتاد با دريا خوشى چون چنينم مي توانى كشت زار اين بگفت و گوييى هرگز نبود همچو شمعى باز خنديد و بمرد فانى مطلق شد و معدوم گشت تا فناى عشق با مردان چه كرد لذت تو با عدم آميخته كى توانى يافت ز آسايش خبر وز خلاشه پيش برقى بسته اى عقل برهم سوز ديوانه درآى يك نفس بارى بنظاره بيا يك نفس در خويش پيش انديش شو در كمال ذوق بي خويشى رسى برتر است از عقل شر و خير من چاره ى من نيست جز بيچارگى هر دو عالم هم ز يك روزن بتافتمن بماندم باز شد آبى به آب من بماندم باز شد آبى به آب
لطفا منتظر باشید ...
