شهر خاموش - کوچ و کویر نسخه متنی

شهر خاموش

شهريست در خموشي و ديوارهاي شهر

گشتند تكيه گاه من
هرزه گرد مست

با خويشتن به زمزمه ام اين حديث را

يا هست آنچه نيست و يا نيست
آنچه هست

داغم به لب ز بوسه يك
شب كه شامگاه

زخمي نهاد بر دلم و آشنا
شديم

با يك نگاه عهد ببستيم و او مرا

نشناخت كيستم ! سپس از هم جدا شديم

شهريست در خموشي پرهاي يك كلاغ

بر پشت بام كلبه ي متروك ريخته

يخ بسته است ، گربه سر ناودان كج

مردي به راه مرده و مردي گريخته