چنين نقل دارم ز مردان راه كه پيرى به در يوزه شد بامداد يكى گفتش اين خانه ى خلق نيست بدو گفت كاين خانه كيست پس بگفتا خموش، اين چه لفظ خطاست نگه كرد و قنديل و محراب ديد كه حيف است از اين جا فراتر شدن نرفتم به محرومى از هيچ كوى هم اين جا كنم دست خواهش دراز شنيدم كه سالى مجاور نشست شبى پاى عمرش فرو شد به گل سحر برد شخصى چراغش به سر همي گفت غلغل كنان از فرح طلبكار بايد صبور و حمول چه زرها به خاك سيه در كنند زر از بهر چيزى خريدن نكوست گر از دلبرى دل به تنگ آيدت مبر تلخ عيشى ز روى ترش ولى گر به خوبى ندارد نظيرتوان از كسى دل بپرداختن توان از كسى دل بپرداختن
فقيران منعم، گدايان شاه در مسجدى ديد و آواز داد كه چيزى دهندت، بشوخى مايست كه بخشايشش نيست بر حال كس؟ خداوند خانه خداوند ماست به سوز از جگر نعره اى بر كشيد دريغ است محروم از اين در شدن چرا از در حق شوم زردروي؟ كه دانم نگردم تهيدست باز چو فرياد خواهان برآورده دست تپيدن گرفت از ضعيفيش دل رمق ديد از او چون چراغ سحر و من دق باب الكريم انفتح كه نشنيده ام كيمياگر ملول كه باشد كه روزى مسى زر كنند نخواهى خريدن به از ياد دوست دگر غمگسارى به چنگ آيدت به آب دگر آتشش باز كش به اندك دل آزار تركش مگيركه دانى كه بى او توان ساختن كه دانى كه بى او توان ساختن
لطفا منتظر باشید ...
