لطفا منتظر باشید ...
حكايت مجنون و صدق محبت او
به مجنون كسى گفت كاى نيك پى مگر در سرت شور ليلى نماند چو بشنيد بيچاره بگريست زار مرا خود دلى دردمندست ريش نه دورى دليل صبورى بود بگفت اى وفادار فرخنده خوى بگفتا مبر نام من پيش دوست
بگفتا مبر نام من پيش دوست
چه بودت كه ديگر نيايى به حي؟ خيالت دگر گشت و ميلى نماند؟ كه اى خواجه دستم ز دامن بدار تو نيزم نمك بر جراحت مريش كه بسيار دورى ضرورى بود پيامى كه دارى به ليلى بگوى كه حيف است نام من آن جا كه اوست
كه حيف است نام من آن جا كه اوست
