بلند اخترى نام او بختيار به كوى گدايان درش خانه بود چو درويش بيند توانگر بناز زنى جنگ پيوست با شوى خويش كه كس چون تو بدبخت، درويش نيست بياموز مردى ز همسايگان كسان را زر و سيم و ملك است و رخت برآورد صافى دل صوف پوش كه من دست قدرت ندارم به هيچنكردند در دست من اختيار نكردند در دست من اختيار
قوى دستگه بود و سرمايه دار زرش همچو گندم به پيمانه بود دلش بيش سوزد به داغ نياز شبانگه چو رفتش تهيدست، پيش چو زنبور سرخت جز اين نيش نيست كه آخر نيم قحبه ى رايگان چرا همچو ايشان نه اى نيكبخت؟ چو طبل از تهيگاه خالى خروش به سرپنجه دست قضا بر مپيچكه من خويشتن را كنم بختيار كه من خويشتن را كنم بختيار
لطفا منتظر باشید ...
