در فاصله ميان جنگ جهانى اول و دوم، مشكلات اقتصادى و به ويژه بيكارى وسيع پديد آمد و نارضايتى هاى فراوان در كشورهاى غربى به وجود آورد؛ در بريتانيا موجى از اعتصابات به راه افتاد و در امريكا صف هاى طولانى براى نان و گرفتن جيره غذايى تشكيل شد و جنگ زدگان با تظاهراتى به حالت فراموش شدگى خود اعتراض نمودند. مردم ديدند كه پيشگويى هاى ماركس در مورد سقوط حتمى سرمايه دارى، خلاف درآمد و فرضيه هاى نوكلاسيك ها كه مى گفتند: نظام اقتصادى به طور طبيعى، موجب اشتغال كامل مردم مى شود، تحقق نيافت و قادر به رفع اتوماتيك مشكلات موجود نشد. نوكلاسيك ها اين ضعف را به گردن اتحاديه هاى كارگرى و بنگاه هاى بزرگ انحصارى مى انداختند و مى گفتند: واكنش طبيعى نظام اقتصادى در برابر مسأله بيكارى، آن است كه دستمزدها پايين بيايد و در نتيجه صاحبان كارخانه تشويق به استخدام كارگران بيشترى شوند، اما اتحاديه هاى كارگرى با دفاع از دستمزد كارگران، نمى گذارند اين واكنش طبيعى اتفاق افتد. از طرف ديگر، انحصارگران با نفوذى كه در تعيين قيمت ها دارند، مانع مى شوند كه رقابت كامل صورت گيرد و نرخ ها به طور عادى تعديل شود.در چنين شرايطى ترفندهاى زيادى در سياست اقتصادى به عمل آمد: نصيحت به بازرگانان و جلب اعتماد آنان، افزايش نرخ هاى گمركى، كاهش نرخ برابرى پول و امثال آن؛ ولى سودى در ايجاد اشتغال به همراه نياورد و بر عكس، كشورهاى غربى را به موضع گيرى هاى تلافى جويانه و در نتيجه كاهش سطح بازرگانى و كاهش اشتغال واداشت.در اين وضعيت كه اقتصاددانان دنبال چاره جويى بودند، كينز «نظريه عمومى اشتغال، بهره و پول» را ارائه كرد. تأسيس صندوق بين المللى پول و بانك جهانى، الهام گرفته از سخنان اوست.
لطفا منتظر باشید ...
