در ابتدا بايد منظور از تربيت روشن شود و اين لفظ كه دايماً در اين كتاب تكرار مى شود، به گونه اى تعريف گردد. حقيقت اين است كه به علت گستره وسيع اين موضوع، ده ها تعريف براى آن ابراز شده و هر مكتب از ديدگاهى خاص، تربيت و يا تعليم و تربيت را معرفى كرده است و هدف هاى گوناگون براى آن منظور گرديده است.در تعريف «افلاطون»، تربيت آن است كه روح و جسم را برخوردار از همه كمالات ممكن كند. در نظر «اسپنسر»، آن است كه منش انسان را تكوين بخشد؛ «جان ديويى»، تربيت را عبارت از نوسازى تجربه مى داند. «هدف» از تربيت را در جوامع اوليه بشرى، عبارت از «حفظ سنت هاى خود» بيان مى كردند و در تمدن عبرى، مفهوم مذهبى و حلال و حرام را در بر داشت. يونانيان، هدف تربيت را رشد عقلى و آمادگى شهروندى ابراز مى كردند و روميان به يادگيرى تكاليف شهروندى، از قبيل دفاع از وطن و شكست ناپذيرى، بيش از رشد عقلى و فلسفى توجه داشتند. در قرون وسطى، تربيت به منظور آخر گرايى و مهار هواى نفس، اعمال مى شد. با رُنسانس، توجه به استعدادهاى فردى معطوف شد و در قرون جديد، پايه تربيت بيش از آن كه بر الهيات باشد، بر روان شناسى و زيست شناسى نهاده شده و هدف هاى علمى مدّ نظر قرار گرفته است.در اين كتاب، تعليم را در حكم زير مجموعه فرايند تربيت دانسته و «تربيت عقلى» لقب مى دهيم؛ تعريفى كه اجمالاً از تربيت در نظر داريم، عبارت است از: «ايجاد و تقويت هر نوع كمال در انسان.» بنابراين تعريف، مربّى، زمينه هاى به فعليت رسيدن استعدادهاى متربّى را در جهت كمال فراهم مى آورد، تا او با اختيار خويش، در مسير ظهور و تقويت اين كمالات در خود، گام بردارد.
لطفا منتظر باشید ...
