در فصل اول ديديم كه همواره بشر با ديدن وضع نامطلوب جوامع انسانى و بروز ستم ها و بى عدالتى ها و ددمنشى ها، به دنبال طرح و تأسيس يك نظام ايدآل بوده، تا بتواند آرمان هاى متعالى و انسانى را در آن به تحقق رساند، نظامى كه بر پايه صداقت، محبت، نوعدوستى، فداكارى، تعاون، عدالت، آزادى و آزادگى باشد، به طورى كه آنچه را در فطرت سليم خود در مى يابد، در اين مدينه فاضله به اجرا در آورد و از آثار مطبوع آن بهره مند گردد.اين آرزو در افكار فلاسفه جهان و همچنين نظريه پردازان سياسى و نيز اديبان و شاعران دردمند، كمابيش ديده مى شود، كسانى كه حاضر نبودند حيات فردى و اجتماعى انسان را در طول تاريخ، در حد زندگى حيوانى ببينند و شاهد ضايع شدن تمام استعدادها و توانمندى هاى بالقوه انسان باشند.علاوه بر تاريخ تفكرات بشرى، تاريخ اديان الهى نيز نشانگر همين تلاش ها در سطحى بالاتر، عميق تر و اميدبخش تر بوده است. انبياى بزرگ آمدند تا دست بشر را بگيرند و به سوى آرمانشهرى كه خدايشان نشان داده بود، رهنمون شوند و آنان را از شرّ مدينه هاى فاسقى كه نمرود، فرعون، ابوسفيان و ساير ره گم كردگان مدعى راهيابى، برايشان تأسيس كرده بودند، نجات دهند.پيامبر خاتم (ص) نيز به عنوان آخرين سفير الهى، اين رسالت جهانى را از شبه جزيره عرب آغاز نمود و با مجاهدات 23 ساله خود، موفق شد اعراب بدوى دور از فرهنگ و تربيت را منقلب نمايد. مقايسه وضعيت مردم منطقه در قبل و بعد از اسلام، ثابت كننده توفيق چشمگير او در اين راستاست. حضرت محمد(ص) در ميان جامعه اى مبعوث شد كه به بى فرهنگى و عقب ماندگى و توحش در ميان ملت هاى ديگر مشهور بود؛ غارت از راه هاى مقبول امرار معاش محسوب مى شد و آنان در قصيده هايى كه از خود به جا گذاشته اند، اعمال و رفتار سبُعانه خويش را در كينه توزى و كشتار يكديگر، زنده به گور كردن دختران و تفاخر به پرستش بت ها، به نظم در آورده اند، تا جايى كه آن ايام به دوره جاهليت عرب لقب يافته است! قرآن در آيه 103 سوره آل عمران، از اين وضعيت وخيم ياد كرده مى گويد: «شما بر لب پرتگاهى از آتش بوديد و خدا شما را از سقوط نجات داد.»
لطفا منتظر باشید ...
