مدینه فاضله در متون اسلامی نسخه متنی

شايد كمتر موضوعى در دين اسلام به اندازه موضوع امامت و ولايت، در كليّت آن، مورد بررسى قرار گرفته باشد و كمتر امامى به اندازه امام مهدى (ع) مورد بحث واقع شده باشد. پيشواى دوازدهم، كه مسؤول برپايى مدينه فاضله اسلامى در انتهاى خط امامت است، شخصيتى است كه از قبل از تولد، روايات متعددى پيرامون نحوه ولادتش، شرايط زمانش، غيبت صغرايش، غيبت كبرا و به طول كشيدنش، انتظار ظهورش، اوضاع قبل و بعد از ظهورش و بالاخره استقرار دولتش از زبان پيامبر (ص) و امامان يازده گانه، در كتب معتبر شيعه و سنى ثبت شده است، به طورى كه كسى را ياراى انكارش نيست. دسيسه ها و دشمنى هايى هم كه براى مخدوش نمودن هويت حضرتش به عمل آمد، خود باعث تتبع زيادتر و نشر كتب بيشترى در معرفى ايشان گرديد.

در اين مجال، فقط به ذكر تعداد احاديث حاكى از انتساب امام عصر (ع) به پيامبر(ص) و اهل بيت او اكتفا مى كنيم، كه نشانگر اصالت مطلب در متون اسلامى و نيز بداهت و وضوح هويت آن حضرت است. به همين منوال مى توان به كثرت اخبار وارد شده در زمينه ظهور و تشكيل حكومت او كه به مراتب مهم تر از ولادت او، بلكه هدف از ولادتش است پى برد:

در كتاب ارزشمند منتخب الاثر چند هزار حديث، راجع به امام زمان(ع) و مسائل مربوط به ولادت و غيبت وظهور و حكومت او گرد آمده است كه از جمله از شصت كتاب اهل سنت در اين مورد، روايت ذكر نموده است. پنج مورد از كتب علماى سنى كه حتى نام پشت جلد آنها به مهدى اختصاص يافته، عبارت است از: مناقب المهدى از ابونعيم اصفهانى، اخبارالمهدى از حمادبن يعقوب، علامات المهدى از جلال الدين سيوطى، البيان فى اخبار صاحب الزمان از گنجى شافعى و البرهان فى ماجاء فى صاحب الزمان از متقى هندى. در تفاسير آنان نيز كمابيش اشاره به آيات حول مسأله مهدويّت شده است.

كسى مى تواند حكومت دادگستر جهانى را رهبرى كند كه به كار خود ايمان داشته باشد؛ منافع شخصى و گروهى را در سر نپروراند، حسّ برترى طلبى و استكبار را در خود مهار كرده باشد، داراى طرح مهيا براى اجرا باشد ونياز به آزمايش و خطا نداشته باشد، تربيتى خاص و شايسته ديده باشد وتاريخ زندگى او و نياكانش خالى از ضعف و نقص بوده، تا اعتماد به او خلل نپذيرد. بديهى است كه چنين انسانى در ميان جوامع بشرى پيدا نمى شود و جز يك رهبر معصوم و شخصيتى الهى نمى تواند باشد. تلاش مؤمنان صالح در حد زمينه سازى ظهور و حكومت مهدى (ع) است و پرورنده چنين شخصيتى نمى باشد.