«سارتر»، به عنوان نماينده يك دسته از آنها، مى گويد كه آنچه ميان اگزيستانسياليست ها مشترك است، اعتقاد آنها به تقدم وجود بر ماهيت است. انسان، اول وجود دارد و بعد به ساختن مفهوم يا ماهيت خود اقدام مى كند؛ در حالى كه او، اول مفهوم يك شى ء را به ذهن راه مى دهد و بعد آن را مى سازد. سارتر مى گويد: تنها «همين» فلسفه است كه انسان را از اشيا جدا مى كند، سرنوشت او را به خود او مى سپارد و لذا در تقويت روح خوش بينى مؤثر است. به خيال او، اعتقاد به خدا باعث مى شود كه ماهيت انسان، مقدم بر وجود او باشد و ارزش هايى را كه بايد خود به وجود آورد، از پيش به وسيله خدا آفريده شده است. سارتر دستورهاى اخلاقى را امورى نسبى مى داند.
6 . مكتب فلسفه تحليلى
ديدگاه اين مكتب نوظهور عبارت است از اين كه فلسفه نمى تواند اطلاعاتى درباره جهان و انسان به ما بدهد؛ كار فلسفه، تحليل زبان و فكر است و براى شناخت جهان و انسان بايد به علوم رجوع نمود. فيلسوفان تحليلى غالباً معتقدند كه قضاياى مربوط به امور خارجى، با قضاياى ارزشى كاملاً فرق دارد؛ ما با زبان و بيان خود، كلمات را با موجودات جهان مربوط مى سازيم، ولى اين ارتباط، مطابقت زبان را با واقعيتْ ثابت نمى كند. از آن جا كه اين مكتب به تئورى هاى كلى و نظرى اعتنايى نمى كند، ترجيح مى دهد كه مسائل انسان را يك به يك مطالعه نمايد، لذا نظرهاى متافيزيكى و اخلاقى و معرفتى را كنار گذاشته، موضوع فلسفه خود را نظريه هاى پيرامون توضيح زبان و مفاهيم و روش هاى مطرح در علوم قرار داده است.
لطفا منتظر باشید ...
