مدینه فاضله در متون اسلامی نسخه متنی

خداوندا! من شهادت مى دهم با حقيقت ايمانم و با يقين استوارم و با توحيد صريح و خالصم و با ضمير باطنم و رشته هاى مجارى نور چشمم و چين هاى پيشانى ام و... و با گوشت و خون و موى و پوستم و با عصب و ناى و استخوان هايم و مغزم و رگ هايم و همه اعضايم و آنچه در ايام شيرخوارگى ام بر روى اين اعضا رشد و نمو نموده و... بر اين كه اگر بپاخيزم و سال هاى سال بكوشم - به فرض آن كه عمرم كفاف دهد - تا شكر يكى از نعمت هايت را ادا كنم، نمى توانم، مگر آن كه لطف تو شامل حالم شود.آرى، اين زيربناى عقلى و فكرى است كه مولد ايمان خالصى مى باشد كه حسين(ع) را به كربلا مى آورد و آن صحنه هاى حماسه و نور را مى آفريند و همگان را به اعجاب و تحسين برمى انگيزد. مگر در رگ هاى او و اصحابش چه خونى بود كه با ريختن آن، تمام كمالات انسانى را در تاريخ براى ايشان ثبت كرد؟! جاى لفّاظى و سخن سرايى نيست؛ مقام، مقام مقايسه فلسفه الهى با فلسفه بشرى است. در جهان بينى مادى، جانفشانى و ايثار در راه آرمان و عقيده، مفهومى ندارد و تفسير نمى پذيرد. در اين جهان بينى هرگز انسان به چنين يقين و اطمينانى در زندگى نمى رسد كه در راه آن، همه چيز خود را فدا كند.

فرهنگ اسلامى مملو از اين سازندگى هاست و چه انسان هاى مستعدى كه در پرتو تعاليم آن به «حيات طيبه» رسيدند، جايى كه از ترديد و حيرت و سرگشتگى اثرى نيست و نور يقينْ سراسر وجود انسان را تسخير مى كند. نمونه ديگر چنين سازندگى، جوان به حق پيوسته اى است كه پس از نماز صبح، نظر پيامبر اسلام(ص) را به خود جلب مى كند. رسول خدا از او مى پرسد: در چه حالى؟ پاسخ مى دهد كه در حال «يقين» به سر مى برم. پيامبرْ تعجب كرده، نشانه مى طلبد. سپس او نشانه هاى يقين خود را بر مى شمرد: