مدینه فاضله در متون اسلامی نسخه متنی

اى پيامبر! آن «يقين» من است كه مرا محزون نموده و شبم را به بيدارى كشانده و روز گرمم را به تحمل تشنگى (روزه)، مبدّل كرده است، جانم از دنيا و آنچه در آن است به تنگ آمده، تا آن جا كه گويى عرش پروردگارم را مى بينم كه براى رسيدگى به حساب اعمال برپا شده و مردم بدين منظور محشور شده اند و من نيز در ميان آنهايم؛ گويى اهل بهشت را مى بينم كه در نعمت اندرند و به هم تعارف مى كنند و بر پشتى ها تكيه زده اند؛ اهل آتش را مى بينم كه در آن معذّب هستند و فرياد مى كشند، گويى هم اكنون نعره آتش دوزخ را مى شنوم كه در گوشم دور مى زند.امام صادق (ع) چنين ادامه مى دهد:

آن گاه پيامبر (ص) به اصحابش فرمود: اين بنده اى است كه خداوند دلش را به نور ايمان روشن نموده است. سپس خطاب به او فرمود: اين حالت را در خود حفظ كن. جوان گفت: از خدا بطلب كه در ركاب تو به شهادت برسم. پيامبر (ص) برايش دعا كرد و طولى نكشيد كه در يكى از غزوات رسول خدا شركت كرد و بعد از نُه نفر به شهادت رسيد.بلى، رشد عقلى، موجبات ايمان و يقين را فراهم مى كند و ايمان، مسؤوليت مى آورد و انسان را به ميدان جهاد و جاودانگى گسيل مى دارد و بر سرير حيات طيبه مى نشاند.