مدینه فاضله در متون اسلامی نسخه متنی

هر از چندى يكى نداى انسان شناسى سر داده و ديگرى عَلَم سياستمدارى برافراشته و شتر جوامع بشرى را به بيابانى دوانده است. اين تشتت آرا، در مثلْ بسان مسافرانى است كه همه مقصد واحدى را به زبان مى آورند، ولى هر كدام در جاده اى به راه افتاده و جهتى را در پيش گرفته است. صدالبته كه اين كاروان راه به جايى نمى برد و نور راهيابى و رستگارى در جبين ندارد و بيهوده ره مى سپرد و هر چه پيش تر رود، از مقصد دورتر مى گردد؛ به قول يكى از نويسندگان مسلمان:

بشر در قرون جديد، بى جهت عقل و دين را تحقير كرد و اكنون احساس عدم پشتوانه مى كند؛ آداب و عادات كليسا و غيره را به پاى ديانت گذاشت و اوهام و تخيلات اين و آن را به پاى عقل گذاشت و طردشان كرد. مبنا را بر سطحى ترين ابزار، يعنى حس و ميل هاى نفسانى نهاد و «اطمينان و يقين» كه ركن سعادت است رخت بر بست... اكنون كه چهار قرن از قرون جديد و افكار سازنده آن مى گذرد، آثار فرسودگى اين افكار پيداست و بشر دنبال نظمى نو است.آيا واقعاً بشر مى تواند نظمى نوين و طرحى كارساز در اداره جوامع بشرى بدهد؟ گذشته، چراغ راه آينده است. بد نيست به عنوان نمونه، تعاريف گونه گون و متغاير انديشمندان را در مورد «عدالت» كه شعار هر حقوقدان و سياستمدارى است، از نظر بگذرانيم:

افلاطون گويد: عدالت يعنى هر فرد آنچه را از او بهتر مى آيد انجام دهد.