اخلاق کارگزاران نسخه متنی

در ذيل به توضيح مختصرى در مورد هر يك از اين عبادت ها مى پردازيم:

1 - عبادت جانى:

عبادت هايى كه انسان از جان خود مايه گذاشته و خدا را عبادت مى كند؛ مثل: نماز، روزه، جهاد و مانند آن.

منتها شرط اصلى آن، اخلاص و نيّت خدايى است.

برنامه اى كه سال هاى اخير در اداره هاى دولتى اجرا مى شود و هنگام نماز به مدت معينى كارهاى ادارى را تعطيل كرده و نماز جماعت برگزار مى كنند، بسيار كار پسنديده و نيكويى است.

منتها كارمندان و مديران عزيز بايد به چند نكته توجه نمايند:

الف ) اين امر تنها به قصد خواندن نماز باشد، نه به خاطر استراحت و مانند آن؛

ب ) اين مسئله باعث شانه خالى كردن از كارهاى ادارى نشود؛

ج ) در صورتى كه قبل از شروع نماز، مراجعه كننده اى براى انجام دادن كار فورى و مهمّى مراجعه كرد مبادا به بهانه وقت نماز و مانند آن از انجام دادن كار وى خوددارى شود، چون ممكن است به خاطر يك امضا، نامه و امثال آن مدت ها معطل شود؛

د ) از اين وقت، سوءاستفاده نشود، بلكه تنها صرف عبادت گردد.

ه ) نماز را بيش از حد معمول طول نداده و سريعاً به محل خدمت مراجعه شود.

بنابراين كاركنان محترم دولتى بايد توجه داشته باشند كه عبادت هايى، مانند روزه و غيره مانع از انجام عبادت ديگر آنها؛ يعنى ادارىِ وظيفه و احساس مسئوليت نگردد؛ مثلاً در ماه مبارك رمضان كه روزه هستيد، اين مسئله باعث سُستى و بى حالى آنها در اداىِ مسئوليت و كاركردن نشود، چون گاهى وقت ها ديده مى شود كه در ايام روزه دارى و در لحظه هاى پايانى وقت ادارى، كم كارى و بى رغبتى در ميان بعضى از مديران و كارمندان دولتى آشكارا ديده مى شود.

در صورتى كه روزه دارى نبايد موجب پايين آمدن كيفيّت ارائه خدمت به مردم گردد؛ اگر چه كار كردن در چنين مواقعى دشوار است.