اخلاق کارگزاران نسخه متنی

و ) زهد و پارسايى بعضى از انسان ها همين كه به مقام و منصبى دست مى يابند، گويا دنيا را فتح نموده اند؛ شكل ظاهرى خود را عوض مى كنند، زندگى تجملاتى تشكيل مى دهند، خود را از ديگران بهتر مى بينند، برنامه غذايى خانوادگى شان را تغيير مى دهند، به فكر پس انداز مال و ثروت مى افتند، حساب هاى متعدد بانكى باز مى كنند، وسيله نقليه خود را تغيير داده و كارهايى از اين قبيل انجام مى دهند، ولى اميرالمؤمنين عليه السلام وقتى به خلافت رسيد، پيراهن و كفش هاى وصله دار مى پوشيد، بعضى از شب ها گرسنه مى خوابيد، نان جو مى خورد، نخلستان هايى كه با دست خود به وجود مى آورد وقف مسلمين مى نمود يا آن را مى فروخت و به مستمندان و يتيمان كمك مى كرد، بار ديگران را به دوش مى كشيد، بى نوايانِ خرابه نشين را ازياد نمى برد، بر مركب فاخر نمى نشست، به مقام و موقعيت اجتماعى خود دل خوش نبود، شيفته مال دنيا و در فكر جمع آورى آن نبود، هيچ گاه سهمى بيش از نياز ضرورى خويش برنمى داشت، حقوقش از ديگران بيشتر نبود، هرگز دين را به دنيا نفروخت، در همه احوال خدا را در نظر مى گرفت و داراى بسيارى از ويژگى هاى برجسته ديگرى بود كه در اين جا امكان تفصيل و تحرير آنها وجود ندارد.

بنابراين آنچه شيعيان، به ويژه تحصيل كرده هاى جامعه - مانند وزيران، مديران، معاونان، كارمندان و غيره - مى بايد از اميرالمؤمنين عليه السلام الگو بگيرند اين است كه به دنيا و متعلقات آن بى اعتنا بوده و از آن براى آخرتى آباد استفاده نمايند.

اگر چه گذشت زمان، شيوه زندگى را تغيير مى دهد، اما هيچ گاه نمى تواند ارزش هاى يك انسان را تغيير داده و باعث شود كه به دنياپرستى، تجمل گرايى، خود خواهى و مانند آن روى آورد؛ به قول شاعر: گر به دولت برسى مست نگردى مردى گر به نكبت برسى پست نگردى مردى مردى نبود فتاده را پاى زدن گر دست فتاده اى بگيرى مردى بنابراين، نبايد پس از دست يابى به يك مقام، سختى هاى گذشته را با ريخت و پاش، جمع اموال غير قانونى، گرفتن رشوه، سوءاستفاده از اموال دولتى، تأمين دوران بازنشستگى از طريق غير مشروع و مانند آن جبران كرد، بلكه بايد زهد و تقوا را پيشه خود ساخت و از اين موقعيت كمال استفاده را برد.