اخلاق کارگزاران نسخه متنی

3 - دانشمندان گروه سوّمى كه خداوند براى هدايت بشر تعين فرموده، علما و دانشمندانى است كه راه حقيقت را از ائمه معصومين عليهم السلام فرا گرفته و به مردم مى آموزند.

اصل رجوع جاهل به عالم در هر علم و صنعتى پذيرفته شده و عقلايى است؛ يعنى هر كس كه نمى داند بايد به صاحب آن علم و فن مراجعه كرده و از او كسب تكليف نمايد؛ مثلاً شخص بيمار بايد به طبيب مراجعه كند تا شفا يابد، حال اگر همين شخص به جوشكار، مهندس يا مجتهد رجوع كند، هيچ گاه مداوا نمى شود.

لذا دستورهاى دينى را بايد در لابه لاى كلام علماى دين جست وجو كرد و عمل نمود تا به سر منزل مقصود رسيد.

البته اگر كسى ادعا كرد كه بدون مراجعه به دستور فقهاى دين - كه همان دستور پيامبر و خداست - مى تواند صراط مستقيم را طى كرده و به هدف نهايى خلقت؛ يعنى قرب الهى برسد، دو حالت دارد: يا حقيقتاً اعمال و كردارش مطابق با واقع است يا خلاف واقع.

در صورت اول، غرض حاصل شده و مأجور و معذور است، اما در صورت دوم، هيچ عملى از او پذيرفته نمى شود و مى بايد راه ديگرى را برگزيند و اعمال گذشته اش را جبران كند و گرنه دچار خسرانى بس عظيم خواهد شد.

بنابراين، عاقلانه همين است كه از فقهاى دين تقليد كرد؛ اگر چه داراى مدارج علمى و مدارك عالى هم باشيم.

البته راه اجتهاد بر هيچ كس بسته نيست، بلكه هر شخصى مى تواند با سعى و تلاش خود به درجه اجتهاد رسيده يا به احتياط عمل كند، ولى چنين امكانى براى همه افراد جامعه فراهم نيست.