عبادت راز آفرينش - اخلاق کارگزاران نسخه متنی

عبادت راز آفرينش

آيةاللَّه اشتهاردى از هنگامى كه خداوند انسان را آفريد، تنها راه رهايى او را عبادت خودش قرارداد؛ يعنى هر كس بخواهد سرانجام نيكى داشته باشد و به سعادت برسد، بايد خدا را پرستش كند.

خداوند در قرآن كريم صراحتاً به اين حقيقت اشاره كرده است: وما خلقت الجن والانس الا ليعبدون(95)؛ جن و انس (انسان) را نيافريدم مگر اين كه مرا پرستش كنند.

منظور از پرستش آن است كه خداوند هر آنچه از انسان مى خواهد، همان عمل بهجا آورده شود چه در قالب يك سلسله كارهاى خاص كه مستقيما در ارتباط با خداست و چه اعمالى كه لازمه اش پرستش خداست و چه كارهايى كه ظاهراً پرستش غير خداست، اما از آن جا كه به امر پروردگار است، لذا آن هم پرستش پرودگار محسوب مى شود؛ مانند سجده ملائكه و فرشتگان براى آدم عليه السلام كه چون به امر پروردگار صورت گرفت، عبارت خداوند مى باشد و اگر فرشته اى تمرد و نافرمانى مى كرد، از عبادت خداوند دور شده است، هم چنان كه ابليس امر پروردگار را نپذيرفت و كبر ورزيد، فسجد الملائكة كلهم اجمعون إلا ابليس أبى (96)

زيرا پنداشت كه از آدم برتر است، در حالى كه نمى دانست برترى به جنس مادى و جنس بدن نيست.

ابليس از آتش خلق شده بود و آدم از كل و گمان مى كرد آتش برتر از گِل است، زيرا هميشه رو به بالاست و گل زمينى است: خلقتنى من نار وخلقته من طين(97) از همان زمان دو دستگى ميان انسان ها پديد آمد: يك دسته آدم و انسان هايى كه بندگى خدا را كردند و يك دسته ابليس و بندگان و پيروان او شدند.

حديث شريفى هم در اين باره از كلينى نقل شده است: ان لله دولتين دولة آدم ابليس.

فاذا اراد الله أن يعبد جهراً فذاك دولة آدم و از اراد الله أن يعبد سرّاً فذاك دولة ابليس(98) به درستى كه براى خداوند دو دولت است: دولت آدم و دولت ابليس.

پس هر گاه خداوند خواست به صورت آشكار پرستش شود، آن دولت آدم است و اگر خواست در نهان پرستش شود، آن دولت ابليس است.

سرچشمه دولت ابليس همان است كه چون ابليس به آدم سجده نكرده در حالى كه آدم جانشين خدا در زمين بود.

البته بايد توجه داشت خليفه و جانشين بودن حضرت آدم عليه السلام براى خداوند تكليف و عبادت را ساقط نمى كند و هر كس در روى زمين بايد از خداوند هدايت و رستگارى طلب كند وگرنه نجات نخواهد يافت: قلنا اهبطوا منها جميعاً فإما يأتينّكم منى هدىً فَمَن تبع هداى فلا خوف عليهم (99)

؛ گفتيم همگى از بهشت به زمين فرود آييد، پس اگر از جانب من به سوى شما پيامبر بيايد، هر كس كه از او پيروى كند، بر ايشان ترسى نخواهد بود.