اخلاق کارگزاران نسخه متنی

طبق اين آيه ملاك رستگارى هر فرد فرد انسان اطاعت از دستورهاى الهى و پرستش او بيان شده است.

فرق ميان دو گروه آدم و ابليس آن است كه آدم وقتى ترك اولى كرد، پشيمان شد و - طبق نقلى - دويست سال در پيشگاه گاه خداوند گريه و تضرع كرد تا توبه اش پذيرفته شد.

اما ابليس به تنها به خاطر سرپيچى از فرمان خداوند اظهار پشيمانى نكرد بلكه از خداوند فرصت خواست تا روز قيامت به كار خودش ادامه دهد و بندگان خدا را گمراه سازد: انظرنى الى يوم پبعثون * قال انك من المنظرين الى يوم الوقت المعلوم(100)؛[ ابليس گفت:] تا روز قيامت به من مهلت بده.

خداوند فرمود: به تو تا روز معينى قيامت مهلت داده شد.و ابليس گفت تا مى توانم از بندگانت را گمراه خواهم ساخت مگر بندگان خاص تو كه به مرحله خلوص رسيده اند:

لاغوينهم اجمعين الا عبارك منهم المخلصين(101) شيطان در كمين همه است حتى پيامبران و امامان و اولياى الهى، لكن اين انسان ها شيطان را زير سلطه خود در آورده اند و ديگر نمى توانند دست به گمراهى بزنند.

نقل است كه پيامبرصلى الله عليه وآله فرموده است شيطان آمن بيدى.

امام رحمه الله هم مى فرمودند: شيطان من ديگر دنبال من نمى تواند بيايد، اما دنبال همه، غير از معصومين مى رود از زمان آدم تا روز قيامت شيطان در كمين همه است.

قابيل كه هابيل را كشت زيرا قابيل تحت سلطه شيطان بود.

اما بايد دانست كه گرچه شيطان هميشه در كمين است، اما اين انسان ها هستند كه مى توانند به شيطان ميدان بدهند و او را آزاد بگذارند، در حالى كه مى توانستند و مى توانند به سينه شيطان جواب رد بزنند و خود را نجات دهند.

در قيامت شيطان مى گويد: مرا سرزنش نكنيد كه چرا جهنمى شديد بلكه خودتان را توبيخ كنيد شما مى توانستيد از من پيروى نكنيد هم چنان كه ديگران (بهشتيان) از من اطاعت نكردند.

خطرناك تر از شيطان بيرونى، هواى نفس است كه بدتر از شيطان است و خطرناك تر هواى نفس هر لحظه تلاش مى كند كه انسان از خدا غافل شود و به خود مشغول باشد.

لذاست كه حضرت على عليه السلام در دعاى كميل به كرّات مى گويد: خدا كارى كن كه من دائم الحضور با تو باشم، يعنى اگر انسان به ياد خدا نباشد قطعاً به ياد شيطان است والدم فى الاتصال بخدمتك حضرت نوح عليه السلام نهصد و پنجاه سال مردم زمان خود را به بندگى خدا دعوت كرد كه در كل اين مدت بيشترين عددى كه گفته اند ايمان آورده اند بيش از حدود هفتاد نفر نبود، امام نوح عليه السلام به كار خود ادامه مى داد.

مردم گوش ها خود را مى بستند تا كلامش را نشنوند و به فرزندان خود هم وصيت مى كردند كه اين شخص نوح عليه السلام ديوانه اى بيش نيست.

مبادا به سخنانش گوش دهيد.

علت اين كارها هيچ سود اقتصادى و مادى و معنوى بر ايشان نداشت و تنها دليلش نفوذ شيطان در دل آنها بود.

سخن معروفى است و شايد حديث باشد كه مى گويد: لكل موسى فرعون هر موسايى فرعونى دارد.

لكن با مراتب متعدد.

اما اگر كسى نه توسط شيطان اغوا شود و نه توسط خدا هدايت، فطرتاً به سوى خدا و توحيد كشانده مى شود و عقلاً و كلما نيز درستى اين مدعا را تأييد كرده اند.

خداوند هم مى فرمايد: فطرت الله التى فطر الناس عليه.