ساقيا موسم عيش است بده جام شراب قدح باده اگر هست به من ده تا من در حساب زر و سيم است و غم داد و ستد بر كسم هيچ حسد نيست خدا ميداند هركه را آتش اين روزه ى سى روزه بسوخت وانكه امروز عذاب رمضان ديده بود باده در جام طرب ريز كه شوال آمد وقت آنست دگر باره كه مى نوش كنيم پايكوبان ز در صومعه بيرون آئيم سر چو گل در قدم لاله رخان اندازيم شيخكان گر به نصيحت هذيانى گويند چند روى ترش واعظ ناكس بينيم جام زر بر كف و از زال زر افسانه مخوان لله الحمد كه ما روزه به پايان برديم دل به جان آمد از آن باد به شبها خوردن چه عذابيست همه روزه دهان بر بستن زشت رسمى است نشستن همه شب با عامه مدعى روزم اگر بوى دهن نشنيدى فرصت باده ى يكماهه ز من فوت شدىرمضان رفت كنون ما و از اين پس همه روز رمضان رفت كنون ما و از اين پس همه روز
لطف كن بسته لبان را به زلالى درياب در سر باده كنم خانه ى هستى چو حباب كوربختى كه ندارد خبر از روز حساب جز بر آن رند كه افتاده بود مست و خراب مرهمش شمع و شرابست و دوا چنگ و رباب من بر آنم كه به دوزخ نكشد بار عذاب موسم وعظ بشد نوبت قوال آمد روزه و وتر و تراويح فراموش كنيم دست با شاهد سرمست در آغوش كنيم جان فداى قد حوران قبا پوش كنيم ما به يك جرعه زبان همه خاموش كنيم چند بر قول پراكنده ى او گوش كنيم تا به كى قصه ى كاووس و سياووش كنيم عيد كرديم و ز دست رمضان جان برديم در فرو كردن و ترسيدن و تنها خوردن چه بلائيست به شب شربت و حلوا خوردن هم قدح گشتن و پالوده و خرما خوردن شب نياسود مى از باده ى حمرا خوردن گر نشايستى با مردم ترسا خوردنباده در بارگه خواجه ى والا خوردن باده در بارگه خواجه ى والا خوردن
لطفا منتظر باشید ...
