مقدمه مولف - الهیات در نهج البلاغه نسخه متنی

مقدمه مولف

بسم الله الرحمن الرحيم

نحمدك اللهم يا من مننت علينا بالاسلام و جعلتنا من امه سيد رسلك خير الانام و اكرمتنا بالتمسك بولايه وصيه اميرالمومنين و اولاده الكرام و نصلى و نسلم عليهم مادام النور يكشف الظلام.

شايد برخى از خوانندگان عزيز آگاه باشند كتابى پيرامون نهج البلاغه و برخى از مطالب آن با شركت گروهى از اهل نظر و تحقيق در دست تاليف است كه نويسندگان در بحث و بررسى هر اندازه توفيق يابند، خدمت ارزنده اى به معارف و راهنمايى نسل معاصر به حقايق و فرهنگ و علوم اسلامى خواهد بود.

از اينجانب نيز دعوت شد كه پيرامون يكى از موضوعات، مقاله اى تقديم كنم كه به علت اهميت موضوع و عدم قابليت خود، از قبول آن با وجود اصرار و دعوت مكرر خوددارى كردم.

حقير با توجه به عجز و قصورى كه دارم جسارت ورود در اين امر بزرگ را نداشتم و واقعا دور از ادب مى ديدم كه در اين ميدان وسيع و بى كرانه اى كه تهمتنان و پهلوانان، توانايى عرض وجود ندارند ضعيفى چون من قدم گذارد.

نهج البلاغه را با آن الفاظ و كلمات اعجاز آميز و مطالب و مضامين بلند، و حقايق متعالى در رشته هاى مختلف علمى و دينى، و عميق ترين مباحث فلسفى و الهى، برنامه ها، و هدايتهاى بى نظير اجتماعى، سياسى، حكومتى، اخلاقى، صلح و جنگ كه پس از كلام خدا و گفتار رسول خدا- صلى الله عليه و آله- مافوق گفتار تمام فلاسفه، و هر گوينده اى است در عرش اعلى مى ديدم و خود را در خاك مسكنت و
فقر علمى و نيازمندى، پس به جاى اينكه قدمى براى قبول اين دعوت به پيش گذارم هزاران فرسنگ عقب مى نشينم من كجا و هوس پرواز به آسمان بلند انديشه هاى تابناك على- عليه السلام- كجا؟! من كجا و ارتباط با كتابى كه هر چه توسن انديشه ى محققان و متفكران تندتر مى رود كرانه آن دورتر به نظر مى رسد و بر وسعت آن افزوده مى شود!.

اين چه كتابى است كه حقايق و معانى متعاليش تمام نمى شود، و هر چه بگويند و بنويسند باز هم پيرامون آن ناگفته ها بسيار، و هر دوره و هر عصر بگونه اى ديگر جلوه دارد، و خردمندان روشن ضمير، و دانشمندان زحمت كشيده را به مبانى و حقايق ديگر جلب مى كند.

الله اكبر از غيب وجود على كه منبع اين حقايق، و دركهاى متعالى است! الله اكبر از زبان گويا و بيان رسا و شيوايش كه اين حقايق نامتناهى را در قالب الفاظ و كلمات و حروف متناهى به گوش بشريت خواند و رمز: 'انى اعلم ما لا تعلمون' [ سوره ى بقره، آيه ى 30. ] را آشكار و معنى: 'ثم اورثنا الكتاب الذين اصطفينا من عبادنا' [ سوره ى فاطر، آيه ى 32. ] و مصداق: 'و من عنده علم الكتاب' [ سوره ى رعد، آيه ى 43. ] را نشان داد.

نه فقط ضعيفانى چون مرا يارايى نزديك شدن به قله شامخ مقاصد على نيست بلكه دانشمندان و متفكران بزرگ كه سالها در اين وادى، اسب تلاش و كوشش و طلب رانده و شب و روزشان را با نهج البلاغه گذرانده و به تفكر و تامل پرداخته اند، عجز خود را از وصول به آن بيشتر درك كرده اند.

پس چه بايد كرد و چه بايد گفت و نوشت؟ آيا نبايد قلم به دست گرفت و زبان باز كرد و سخنى گفت، چون مقال و كلامى در خور اين موقف متعالى نداريم؟ يا بايد گفت و نوشت، و در زمره و گروه خريداران يوسف نشست، كه سزاوار است هر
كس به گمان خود قطره اى از اين اقيانوس بيكران بردارد يا دانه اى از اين خرمن بيحد و حصر برگيرد و آن را در معرض نظر ديگران قرار دهد كه از آن استفاده كنند و بهره مند شوند و يا آن را بررسى نمايند.

بالاخره آنان كه در نهج البلاغه مطالعه و مراجعه دارند آشنايى و ارتباطى با اين كتاب كريم عظيم پيدا كرده اند كه ديگران ندارند آيا بهتر نيست كه همين آشنايى و ارتباطى را كه در حد معرفت و سرمايه علمى خودشان حاصل كرده اند در اختيار ديگران بگذارند تا آنان نيز معلومات و تحقيقات خود را بر آن بيفزايند و به طور جمعى و با همكارى يكديگر به سوى مقاصد نهج البلاغه سفر نمايند؟ يقينا اين بهتر است.

بنابراين، اين ناچيز نيز به خود جرات داد و از خداوند تعالى استخاره نمود و از موقع رفيع ولايت حضرت مولى- عليه السلام- ضمن عرض معذرتهاى شايان، استجازه كرد كه موروار، ران ملخى را به درگاه چاكران آن سليمان ملك ولايت هديه نمايد و: 'ان الهدايا على مقدار مهديها'.