لطفا منتظر باشید ...
17 - ميان پرده
و ... آق کلا جشنبه بازار بي جمعهاش سراپا رنگ است رنگ و رنگ ها از گرگ وميش سحرگاه
بر پشت ماديان ها
و گاو ميش و شتر برخي سوار گاري
يا کاميون تاقه تاقه يال
به يال از سمت آفتابي
صحرا مي آيند و در کنار پياده رو
ها صف مي کشند تا در لباس رنگ هاي
ديگر دوباره به شهر ها بروند يا
به صحرا برگردند بر پشت ماديان و گاو
ميش و شتر يا موتور در پنجشنبه بازار در
آق کلا جز رنگ چيزي نمي فروشند
و چيزي نمي خرند قاليچه هاي ترکمني
چارقد گليم خرمهره ها و نظربرها
دندان گرگ و ناخن
کفتار کفگير و دشنه بيلک
گاو آهن احمد به حيرت
مي گويد عينااز سالهاي اول عصر
فلز بر آستانه قرن بيست
و يکمپرتاب گشته اند مثل خيال هاي پريشان
ما قاليچه هاي خوشرنگ با ياد روزگاراني
که بچه ها در جوفشان
مسلسل مي گرداندند در تهران صحراي ترکمن
مانند کهنه چارقديبر شانه ي خميده ي
ايران با باد شن به اهتزاز آمده
است صحرا گليم
عتيقي پاخورده رنگ باخته
هر چند قيمتش
بيشيعني که زخم بيشتر
خورده است و بندر بلازده ي
ترکمن تا ابرو در آب و آب آب خزر
خيل نهنگ محتضر
به تقلا در جستجوي ساحل متروکي
براي مردن تا استخوان دفينه اي
از خود بگذارند ارمغهان هزاره بي نهنگ تا بدويان آينده
خنجري و خدنگي از عاج در غارهاي سنگي روشن
به پيه سوز بياويزند بندر در آب تا
ابرو آنگونه کانزلياز روبرو هجوم خزر
وپشت سر مهابت
مرداب مرداب بي پرنده و
نيلوفر و هق و هق غريب
از گلوي خزر پ يغام شومي از درون
پر آشوب مي دهد شايد خزر چنانکه
خليج پارسبه انتقام خوني
پامال غيرت نما شده است ؟ليک انتقام از کي ؟از کومه هاي ساحلي
صيادان يا از پلاژهاي مرفه
يا ازدست ها و دهان هاي ايمن
در کاخهاي تهران ؟مي گويم : اين
خروش و سرکشيدر شان اين منازل
دلکش نيست اينجا هميشه نفخه ي
انديشه ي جهان لاي پشنگه ي آب
بر کاکل درختان
و انسان و پهنه هاي کار و شاليزار
مي باريد اين جنگل عبوس مگر نه
عمري کنام
کوچک خان ها بوده ست صيادهاي خسته
ارتش کوچک خان ها مگر نه شب هاي بي شماري
بي شام خفتند يابا کله کپور و
کفالي پوک پاي تا سر
شکمان تا شبشان شاد و آسان گذرد ؟مرد برنجکار مگر نه
کوبيده تا سپيده دمان
بر طبل تا رم دهد
گرازان را و خوانده است از دهن
نيما تازه مرده ست
زنم گرسنه خفته
دوتايي بچه هام نيست در کپه ي ما
مشت برنجو من در دستگاه دشتي
خود در گوشه ي شمالي
مي خوانم آن روز سرد
برفي طلاش وقتي سر بريده ي
کوچک خان با ريش خيس خون
در توبره اي حقير
راهي تهران شد تا زهر خند زند
در سيني طلا مثل سر سياوشبر باور و رضا ي
دل قاتل من در خيال در
بصره نعش سترگ
ميرمهنا را ديدم ديدم که چاک چاک
به ساتور استعمار بردار خون به
اروند مي بخشيد و خواندم از سر
دلتنگي هي هاي ! مير مهنا
اينگونه با آن همه شقايق
سوزانجوشنده از جراحت ها
افتاده اي نگونسار
و مرده اي يا روييده اي دوباره
از چوب خشک
دار ؟از خاک جان شير دلانآيا بهار همين گونه
گل مي نهد به آذين
بر شاخسار ؟آري با چشم خويش
ديدم و خواندم اما ميان اين ها
اما امين دارهاي
مير مهنا و کوچک خان ها وشاعران تنها هميشه قاتل ها
تنها هميشه قاتل ها و بي
شرف ها تنها دروج ها نيما گواه ماست
نيما از آن بلندي ها
ما را قربانيان فردا را
مي پايد و آه مي کشد
برگشت را
از زير ابروان برشده ي
نيما از حيرت رد مي شويم سر ساقه هاي خرم کاج
کز نو جوانه بسته
و باليده اند تر تارهاي ابرو
و سبلت گرامي
نيمايند کز عارض و ز نخ
شاعران جوان بردميده اند آري ما زير سبيل نيما رد مي
شويم و هيچ باک نداريم از
دندان قرچه هاي معاند ها آنها که معاندند و شاگرد
اويند يا جوجه مولوي ها
که ريششان نه بر رخ
که از نخ قلب هاشان
روييده ست
