دنیا از دیدگاه نهج البلاغه و غررالحکم نسخه متنی

مخصوصا اگر نتيجه گذشت زمان را هم در نظر بگيريم كه عبارتست از: بريدن تدريجى عمر ما و تاسف شديد هم به آن وحشت اضافه خواهد گشت.

فقط يك توجه است كه مى تواند وحشت و تاسف گذشت و سپرى شدن عمر ما را از بين ببرد و اميد و خوشحالى و آرامش را جانشين آنها بسازد و آن توجه به اين است كه بدانيم با هر نفسى كه مى زنيم از زندان دنيا دورتر و به ملاقات
پروردگارمان نزديكتر مى شويم.

[ تا بسوى خداوندى برود كلمات با اعمال پاكيزه تا آنجا كه خداوند مى داند. ]

[ نفس هاى ما بعنوان تحفه اى به سوى ابديت ارتقاء پيدا مى كند. ]
پارسى گوييم يعنى اين كشش++

ز آن طرف آيد كه دارد او چشش
اين توجه معلول درك صحيح واقعيات است كه با عمل مطابق آن واقعيات همراه باشد. عمل مطابق واقعيات از قطعه قطعه شدن موجوديت آدمى با گذشت زمان و سپرده شدن هر قطعه آن به برهه اى از زمان جلوگيرى مى نمايد:

زيرا مقصود از جمله ى: فلم يبق منها الاصبابه كصبابه الاناء اصطبها صابها. "و نمانده است از دنيا مگر ته مانده اى در كاسه اى كه كسى آنرا در كاسه ريخته باشد" اين است كه هر لحظه اى از زمان كه در آن قرار گرفته ايم بدان جهت كه لحظات بعدى در اختيار ما نيست و ممكن است زندگى ما پيش از فرارسيدن آن لحظات به پايان برسد يا در امكانات و استعدادهاى فعلى ما نقص و كاهشى پيدا شود و علل موفقيت هاى ما از بين بروند، لذا همان لحظه اى كه در آن قرار داريم با
نظر به امكانات و استعدادهاى موجود مانند اين است كه ته مانده اى از امكانات و استعدادهاى گذشته در اختيار ما است و يا اصول و مبادى هستى مربوط به هستى آفرين مقدار كمى آن امكانات را به گنجايش اين لحظه در اختيار ما قرار داده است، اين همان مضمون بيتى است كه مى گويد:

آنچه كه گذشته است سپرى شده است و آنچه كه مى آيد آمدنش قطعى نيست و معلوم نيست كه چگونه خواهد آمد. پس برخيز و ميان دو عدم را غنيمت بشمار. [ ترجمه و تفسير نهج البلاغه. جلد 9. صفحه ى 280. ]

[ سعدى. ]