خودبينى، تعصب، ستمگرى - بخشی از زیبایی های نهج البلاغه نسخه متنی

از برادرانشان كه با هم بر مرگ پيمان بستند و سرهايشان براى تبهكاران فرستاده شد

خودبينى، تعصب، ستمگرى

قسمتى از خطبه مفصلى است كه بنام «قاصعه»(1) خوانده مى‏شود: مانند (قابيل) مباشيد كه بدون آنكه خداوند فضيلتى در او قرار داده باشد بر پسر مادرش تكبر ورزيد و در اثر حسد به خودبينى گرائيد و آتش خشم در دل او تعصب را شعله‏ور ساخت و شيطان باد تكبر را در بينى او دميد و بدنبال آن خداوند او را از پشيمانى برخوردار نمود. پس از تكبر توأم با تعصب و خودبينى جاهليت از خدا بترسيد از خدا بترسيد، زيرا آن دميدن گاههاى شيطان است كه بوسيله آن ملل گذشته و پيشينيان را فريب داده است.

از افراد بد كه به نيكى خوانده مى‏شوند پيروى مكنيد كه آنان كسانى هستند كه شما آب تيره‏شان را با آب صاف خود نوشيده و باطلشان را در حق خود داخل ساختيد. آنها اساس گناه هستند كه شيطان آنان را مركب گمراهى و سپاه خودش قرار داده تا بوسيله آنها

(1). وجه تسميه اين خطبه به قاصعه بخاطر آنست كه على (عليه السلام) در اين خطبه، گردنكشان و ستمگران را تحقير كرده است و «قصع» بمعنى تحقير كردن است.