با شمشيرم ترا مى‏زنم - بخشی از زیبایی های نهج البلاغه نسخه متنی

حق ندارى در كار رعيت به ميل خود رفتار نمائى، در حالى كه در دستهاى تو مالى از مال خداوند بزرگ وجود داشته باشد و تو از خزانه‏داران آن باشى تا آن را به من تسليم كنى. آرزو دارم من بدترين حكمرانان براى تو نباشم والسلام.

با شمشيرم ترا مى‏زنم

قسمتى از نامه‏اى است كه امام (عليه السلام) آن را به يكى از فرمانداران خود كه بيت المال را ربوده و به حجاز فرار كرده بود، نوشته است: پس هنگامى كه در اثر خيانت شديد به مردم، قدرت يافتى، در حمله سرعت نموده و زود برجستى و مانند گرگى كه بى‏پروا، بز از پا افتاده را مى‏ربايد، اموال آنان را كه براى بيوه‏زنان و يتيمان خود اندوخته بودند و تو بر آن دست يافتى ربودى و با گشادگى سينه، بدون آنكه از گناه ربودن آن بپرهيزى، آن را بسوى حجاز بردى.

چگونه آشاميدنى و غذا را بر خود گوارا مى‏دارى در حالى كه مى‏دانى حرام مى‏خورى و حرام مى‏آشامى پس از خدا بترس و اموال اين گروه را به آنان بازگردان كه اگر اين كار را نكنى و خداوند مرا بر تو قدرت دهد همانا در باره تو نزد خدا عذر مى‏آورم(1) و با شمشيرم ترا

(1). يعنى ترا به كيفرى مى‏رسانم كه از اين كار تو، نزد خدا معذور باشم.