خويشاوندان - بخشی از زیبایی های نهج البلاغه نسخه متنی

باطلى است كه آن را دوست مى‏داريد(1). خوشا بحال كسى كه عيب خودش را از عيب مردم باز دارد، در نتيجه بكار خود مشغول گردد و مردم از ناحيه او در آسايش باشند

خويشاوندان

قسمتى از خطبه‏اى كه امام (عليه السلام) براى مردم ايراد كرده است: اى مردم، انسان هر چند ثروتمند باشد از خويشاوندان خود بى‏نياز نيست و به دفاع آنان بوسيله دست و زبانشان، احتياج دارد.

خويشاوندان شخص براى حمايت غايبانه او بزرگترين افراد محسوب مى‏شوند و پراكندگى وى را از همه بهتر مى‏توانند برطرف نمايند و در حوادث ناگوارى كه براى او پيش مى‏آيد نسبت به او از همه مردم مهربانترند.

(1). يعنى كسى كه خواهان همبستگى و اجتماع است هر چند اداى حقوق اجتماع و اقامه حق بر او سنگين و دشوار است ليكن چنين فردى شايسته خوشبختى خواهد بود، بر خلاف كسى كه در خرابى نظم اجتماع كوشش مى‏كند، او هر چند بنا حق به خواسته‏ى موقتش نايل مى‏گردد، اما در لذت موقت او بدبختى ابدى نهفته است، زيرا اگر جدائى بر مردم حكومت كند هر فردى در معرض آسيب ديگرى قرار مى‏گيرد و آسايش به جمعيت پشت مى‏كند و زندگى تباه مى‏گردد.