شمیم ولایت نسخه متنی

9. در خطبه 291 نهج البلاغه مي‏فرمايد:

من جزو گروهي هستم كه در راه خدا از سرزنش ملامت‏كنندگان باز نمي‏ايستند، سيماي آنان سيماي صدّيقان است؛ يعني كساني كه هم در مقام اعتقاد صادقند و هم در مقام اخلاق و عمل. صدق در اين سه قِسْم برايشان ملكه و راسخ شده است؛ «وإنّي لمِنْ قومٍ لا تأخُذُهم في الله لوْمة لائمٍ سيماهم سيما الصدّيقين»، و گفتارشان گفتار افراد نيك است؛ «وكلامهم كلام الأبرار». شب را زنده و آباد نگه مي‏دارند؛ «عُمّار الليل». شب آنان معمور است، نه باير و مخروب، شب را به خواب نمي‏گذرانند تا مخروب و ويران باشد، آن كس كه در خواب است، شبِ زنده و آباد ندارد:

زنده بودن شب و آباد كردن آن موجب روشن شدن روز و آبادي آن مي‏شود؛ «ومنار النهار».

روشني روز از قِبال افراد روشن ضمير است؛ طبيعت را آفتاب روشن مي‏نمايد، ولي جامعه بشري را أولياي الهي روشن مي‏كنند، آنان روز را نور مي‏دهند و شب را آباد و زنده مي‏گردانند و زمان را فروغ مي‏بخشند و زمين را بركت مي‏دهند.

به ريسمان قرآن چنگ مي‏زنند؛ «متمسّكون بحبل القرآن»، سنّت‏هاي خداوند و رسول را احيا مي‏كنند و مقررات الهي را زنده نگه‏مي‏دارند؛ «يُحْيُون سنن الله وسنن رسوله»، اهل تكبّر و برتري طلبي و تجاوزگري و فساد نيستند؛ «لا يسْتكبرون ولا يَعْلُون ولا يُفسدون».