شمیم ولایت نسخه متنی

منشأ هر آفتي كه از بيرونْ دامن‏گير انسان مي‏شود، غفلت درون اوست و اگر در درون انسان قلعه اعتقاد و التفات وجود داشته باشد، آسيبي به او نمي‏سد، چون «هر آن غافل زيَد غافل خورد تير». در روايات آمده است: هيچ پرنده‏اي در حال ذكر تير نمي‏خورد و هر تيري به پرنده يا حيوان ديگر در ميدان شكار اصابت كند، در حال غفلت اوست، چنان‏كه امام صادق(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: «ما من طير يصاد في برٍّ ولابحر ولايصاد شي‏ء من الوحوش إلّابتضييعه التسبيح»[1].

در روايت ديگري رسيده است: صاعقه به ذاكر خداوند اصابت نمي‏كند؛ «إنّ الصاعقة لاتصيب ذاكراً لله عزّوجلّ»[2]. منشأ هر غفلتي توجّه به دنيا و حطام دنيوي است. دلي كه نگهبان داشته باشد و غير خدا را از حريم آن دور نگه دارد، از غفلت مصون، و از آلودگي بري است.

4. اضطراب

ترس و اضطراب اثر ديگر گرايش و دلبستگي به دنياست. ناآرامي افراد عادي، به دليل اتكاي آنان به چيزي است كه خود تكيه‏گاهي ندارد. از اين‏رو، به صورت ضرب‏المثل گفته شده: «الغريق يتشبّث بكلّ حشيش»؛ انسان غرق شده به هر گياهي تكيه مي‏كند و دست مي‏اندازد تا نجات پيدا كند، زيرا خيال مي‏كند كه آن گياه در دريا ريشه دارد و قوي است.

كساني كه در محبت دنيا غرق شده‏اند، دست و پا مي‏زنند و هر لحظه احساس خطر مي‏كنند و به اين و آن متمسّك مي‏شوند و به زرق و برق‏ها تكيه مي‏كنند تا از اضطراب برهند، ولي نمي‏توانند.

[1] ـ بحارالأنوار، ج 61، ص 24.

[2] ـ همان، ج 90، ص 156.