گر من اين دوستى تو ببرم تا لب گور ار مير نخواهم كه بماند به جهان هر كرا رفت، همى بايد رفته شمرى پوپك ديدم به حوالى سرخس چادركى ديدم رنگين برو اى پرغونه و باژگونه جهان جهانا چنينى تو با بچگان نه پاذير بايد ترا نه ستون به حق نالم ز هجر دوست زارا قضا، گر داد من نستاند از تو چو عارض برفروزى مي بسوزد نگنجم در لحد، گر زان كه لختى جهان اينست وچونينست تا بود به يك گردش به شاهنشاهى آرد توشان زير زمين فرسوده كردى از آن جان تو لختى خون فسرده گرفت خواهم زلفين عنبرين ترا هر آن زمين كه تو يك ره برو قدم بنهى هزار بوسه دهم بر سخاى نامه ى توبه تيغ هندى گو دست من جدا بكنند به تيغ هندى گو دست من جدا بكنند
بزنم نعره وليكن ز تو بينم هنرا مير خواهم كه بماند به جهان در ارا هر كرا مرد، همى بايد مرده شمرا بانگك بر برده با بر اندرا رنگ بسى گونه بر آن چادرا مانده من از تو به شگفت اندرا كه گه مادرى و گاه مادندرا نه ديوار خشت و نه زآهن درا سحر گاهان چو بر گلبن هزارا ز سوز دل بسوزانم قضا را چو من پروانه بر گردت هزارا نشينى بر مزارم سوكوارا و همچونين بود اينند، يارا دهد ديهيم و تاج وگوشوارا زمين داده بريشان بر زغارا سپرده زير پاى اندر سپارا به بوسه نقش كنم برگ ياسمين ترا هزار سجده برم خاك آن زمين ترا اگر ببينم بر مهر او نگين ترااگر بگيرم روزى من آستين ترا اگر بگيرم روزى من آستين ترا
لطفا منتظر باشید ...
