در خانه ى دل عشق تو مجمع دارد
در شعر تخلص به تو كردم كه وجود
نظمى است كه از روى تو مطلع دارد

اى من همه بد كرده و ديده ز تو نيك
حد بدى و غايت نيكى اين است
كز من به تو بد به من رسيده ز تو نيك

بر كرده ى خويشتن چو بگمارم چشم
اى ديده ى شوخ بين كه من چندين سال
بد كردم و نيكى از تو مي دارم چشم

اى نور تو آمده نقاب رخ تو
هر دل كه هواى تو برو سايه فگند
در ذره ببيند آفتاب رخ تو

اى سوخته شمع مه ز تاب رويت
اين طرفه كه دل گرم نشد با تو مرا
جز وقت زوال آفتاب رويت

هر بوسه كز آن تنگ دهان مي خواهى
در ظلمت خط او نگر زير لبش
از آب حيوة اگر نشان مي خواهى

خط تو كه ننوشت كسى ز آن سان خوش
آورد به بنده شاهدى خوش گرچه
شاهد كه خط آرد نبود چندان خوش

گر ز آن توام هر دو جهانم بستان
بازآى به پرسش و ببين چشم ترم
لب بر لب خشكم نه و جانم بستان

عشقت كه به دل گرفته ام چون جانش
وز غايت عزت كه خيالت دارد
در خانه ى چشم كرده ام پنهانش

در ديدن اين مدينه ى زمزم آب
زيرا كه درو مقام دارد امروز
ركنى كه ازو كعبه ى دلهاست خراب

دل را چو به عشق تو سپردم چه كنم
من زنده به عشق توام اى دوست وليك
از آرزوى روى تو مردم چه كنم

اى كرده غم عشق تو غمخوارى دل
رويت كه به خواب در نديده ست كسش
ديده نشود مگر به بيدارى دل

آنى كه منور است آفاق از تو
اين محنت نو نگر كه در خلوت وصل
تو با دگرى جفتى و من طاق از تو

شب نيست كه از غمت دلم جوش نكرد
اى جان جهان هيچ نياوردى ياد
آن را كه تو را هيچ فراموش نكرد