زن‍دگ‍ان‍ی س‍ی‍دال‍ش‍ه‍دا ح‍ض‍رت امام حسین (ع) نسخه متنی

اینجــــا یک کتابخانه دیجیتالی است

با بیش از 100000 منبع الکترونیکی رایگان به زبان فارسی ، عربی و انگلیسی

زن‍دگ‍ان‍ی س‍ی‍دال‍ش‍ه‍دا ح‍ض‍رت امام حسین (ع) - نسخه متنی

سید محمدتقی مدرسی‌؛ م‍ت‍رج‍م‌: م‍ح‍م‍دص‍ادق‌ ش‍ری‍ع‍ت‌

| نمايش فراداده ، افزودن یک نقد و بررسی
افزودن به کتابخانه شخصی
ارسال به دوستان
جستجو در متن کتاب
بیشتر
تنظیمات قلم

فونت

اندازه قلم

+ - پیش فرض

حالت نمایش

روز نیمروز شب
جستجو در لغت نامه
بیشتر
توضیحات
افزودن یادداشت جدید

حق موروثى

بدين گونه بود كه حزب اموى از همان روز كه عثمان كه به خلافت راه يافت خواست آن را حق شخصى و موروثى از آن خود جلوه دهد.

امّامسلمانان با بيدارى خويش و هشدار برخى از صحابه بزرگ رسول اكرم صلى الله عليه وآله همچون ابوذر غفارى و عمرو بن حمق، اين توطئه را به خوبى احساس كردند و آتش انقلابى را بر افروختند كه كاخ و آمال و آرزوهاى بنى اميّه را در هم كوفت و رؤياهاى شيرين آنان را كه بر پايه خلافت عثمان بنا شده بود، تيره و تار ساخت.

امّا بنى اميّه براى رسيدن به حكومت، تز خود را به گونه ديگرى مطرح كردند.

و چنان كه مى دانيد به خونخواهى عثمان برخاستند.

اين نخستين نشانه اى بود بر آن كه آنان خود را پس از عثمان وارث خلافت اومى پنداشتند واگر غير از اين بود، مى توانستند پس از آنكه با ديگرمسلمانان همصدا شوند وبا امام على عليه السلام بيعت كنند، به خونخواهى عثمان برخيزند.

ولى آنان چنين قصدى نداشتند.

بلكه حكومتى همچون حكومت روم و ايران را خواهان بودند كه در آنها فرزند، وارث تاج وتخت پدر مى شد و حتّى پسر شيره خواره اى مى توانست پس از پدرش به سلطنت رسد.

امّا معاويه به همين ادعا بسنده نكرد.

بلكه پيراهن عثمان را در شام برافراشت و پنجاه هزار مرد جنگى زير آن گرد آمده بر مظلوميت عثمان گريستند و محاسنشان به اشك چشمانشان آلوده شد.

آنگاه پيراهن عثمان را بر فراز نيزه خويش بر افراشتند و با خدا پيمان بستند كه شمشيرهاى خود را در نيام نكنند مگر آنكه قاتلان عثمان رابكشند يا خود كشته شوند.

آيا شيوه معاويه، براى قصاص قاتلان عثمان درست بود؟ آيا طريق قصاص، آن بود كه از بيعت با خليفه جديدى كه منتخب مهاجران وانصاردر مدينه و تمام مسلمانان جهان اسلام بود، سرباز زند؟
آيا طريق خونخواهى عثمان آن بود كه معاويه از بيعت با على عليه السلام خوددارى كند و در آن شرايط حساس و ناهنجارى كه هيچ چيز جز پر كردن خلأها ووحدت كلمه مفيد واقع نمى شد، بر حكومت امام على بشورد؟
آيا نشانه علاقمندى و محبّت معاويه به عثمان آن بود كه پيراهن آغشته به خونش را چونان درفشى بر افرازد و به بهانه آن تمام انگيزه هاواحساسات جاهلى را جان بخشد و يكى از بدترين جنگهايى كه اسلام رادچار تزلزل ساخت وبسيارى از مسلمانان را نابود كرد، به وجود آورد؟!(19)
هدف تنها انتقام از قاتلان عثمان نبود و گرنه چرا معاويه نامه هايى جداگانه به طلحه و زبير نوشت و هر يك از آنان را به نام اميرمؤمنان يادو ادعا كرد كه آنان به خلافت از على سزاوارترند و براى رسيدن آنان به خلافت از آنها پشتيبانى مى كند و پيشاپيش برايشان از شاميان بيعت گرفته است؟! بلكه مقصود معاويه آن بود كه در جهان اسلام، آشوب وهرج و مرج پديد آيد و در اين ميان خود به حكومتى كه همواره آرزويش را در سر مى پروراند دست يابد و البته حزب اموى نيز در پشت صحنه اين هدف شوم جاى داشت.

به صحنه ديگرى توجّه كنيد.

/ 31