اسيري خسته اي افسرده جاني
به دام افتاده اي از ياد رفته
همه سوز و همه داغ و همه درد
چو دل بيمار شد مشكل شود كار
نه ياري تا غم دل باز گويم
بسوز سينه من آتشي نيست
وگر افتي بروز من نيفتي
دلازاري بآزار دل من
زن بد خو بلاي جان مرد است
زن و آتش ز يك جنسند گويي
كه نفرين خدا بر هر چه زن باد
كم از نا پارسا زن پارسا زن
زيانند و فريبند و فسونند
چون تر دامن بود گل و خار از او به
كه هر دم با خسي گردد هم آغوش
كزو پروانه اي گيرد سراغي
كه ماوا گيرد از سروي به سروي
كزين بر بط نخيزد نغمه راست
سري با تو سري با غير دارد
پي ايجاد زن انديشهها كرد
ستاند از لاله و گل رنگ و بو را
ز آهن سختي از گلبرگ نرمي
ز شاخ تر گراييدن به هر سوي
ز روز و شب دورنگي ودورويي
شكر افشاني و شيريني از ن ي
ز پروين شيوه بالا نشيني
خيال انگيزي از شبهاي مهتاب
سبكروحي ز مرغان بهاري
طراوت از بهشت و جلوه از حور
تكبر از پلنگ آهنين چنگ
ز طوطي حرف نا سنجيده گويي
ز دور آسمان نا پايداري
همه در قالب زن ريخت ايزد
بهدنيا در بود دنياي ديگر
وزين موجود افسونگر چه خواهي ؟
چرا چون خار سرتا پا زبان است ؟
چو گل با صد زبان خاموش بودي
ز گفتار حكيم نكته يابي
در دولت به رويش باز گردد
يكي آن شب كه با گوهر فشاني
دگر روزي كه گنجور هوس كيش
به خاك اندر نهد گنجينه خويش