داغ بر دست خود آن شوخ چو در صحبت سوخت صورت شمع رخش بر در و ديوار كشيد خواستم پيش رخش چهره بشويم به سرشك غير را خواست كند گرم زد آتش در من ذوق كردم چو شب آمد به واق تو رقيب شعله ى آتش سوداى رقيبم امشبمحتشم يافت كه فهميدى و خاطر خوش يافت محتشم يافت كه فهميدى و خاطر خوش يافت
غير در تاب شد و جان من از غيرت سوخت كلك نقاش دل خلق به اين صورت سوخت آب در ديده ام از گرمى آن طلعت سوخت هر يكى را به طريق دگر از غيرت سوخت كه مرا ديد به پهلوى تو و ز حسرت سوخت گشت معلوم زداغى كه به آن رحمت سوختغير كم حوصله چون داغ پى غيبت سوخت غير كم حوصله چون داغ پى غيبت سوخت
لطفا منتظر باشید ...
