پرى وشى دل ديوانه مي كشد سويش به نوگلى نگرانم كه مي دمد چو گياه هنوز تيغ نيالوده تيز دستى بين قيامتست قيامت كه صور فتنه دميد ز خاك يوسف گل پيرهن دمد گل رشك چه رغبت است كه سر بر نمي تواند داشت ز دور كرد شكارى مرا رساند از سحر لبش خموش و زبان كرشمه اش گوياچو محتشم به نخستين خدنگ او افتاد چو محتشم به نخستين خدنگ او افتاد
كه نيست حد بشر سير ديدن رويش كرشمه از در و ديوار گلشن كويش كه موج خون ز زمين مي رسد به بازويش جهان ز فتنه ى نو خيز قد دلجويش اگر به مصر بردبار از چمن بويش ز مزرع دل مردم چرنده آهويش خدنگ نيمكش غمزه چشم جادويش ز نكته پرورى گوشه هاى ابرويشهزار بوسه فلك زد به دست و بازويش هزار بوسه فلك زد به دست و بازويش
لطفا منتظر باشید ...
