چو نتوانم به مردم قصه آن بي وفا گويم شبى كز دوريش گويم حكايت با دل محزون ز پيشت نگذرم تنها كه ترسم چون مرا بينى به من لطفى كه دى در راه كرد آخر پشيمان شد نسيم زلف پرچين تو مي ارزد به ملك چينبه انگيز رقيبان محتشم را داد دشنامى به انگيز رقيبان محتشم را داد دشنامى
شبان گه با مه و انجم سحر گه با صبا گويم به آخر چون شود نزديك باز از ابتدا گويم شوى درهم كه ناگه با تو حرف آشنا گويم كه ناگه من روم از راه و پيش غير وا گويم اگر زلف تو را مشك خطا گويممرا تا هست جان در تن رقيبان را دعا گويم مرا تا هست جان در تن رقيبان را دعا گويم
لطفا منتظر باشید ...
