يار از جعد سمن سا مشك بر گل ريخته زا لطافت گشته عنب بيز و مشك افشان هوا تاب كاكل داده و افكنده سنبل را به تاب در ميان شاهدان گل دگر باد بهار غافل است از ديده ى خون ريز شورانگيز من خون گرم عاشقان گوئى ز خواريهاى عشقمحتشم زارى كنان در پاى سرو سر كشت محتشم زارى كنان در پاى سرو سر كشت
ياسمن را باغبان بر پاى سنبل ريخته يا صباگرد از خم آن زلف و كاكل ريخته چهره از خوى شسته و ابر به رخ گل ريخته كرده گل ريزى كه خون از چشم بلبل ريخته آن كه خونم را به شمشير تغافل ريخته آب حمام است كان گل بي تامل ريختهآبروى خويش از عين تنزل ريخته آبروى خويش از عين تنزل ريخته
لطفا منتظر باشید ...
