مرا كه در تن بي قوت است جانى خشك تو را به مل من اى دوست ميل چون باشد ز چشم بر رخم از عشق آن دو لاله ى تر درو ز سيل بلايى بترس اگر يابى اگر لب و دهن من به بوسه تر نكنى بر توانگر و درويش شكر كم گويد به آب لطف تو نانم چو تر نشد كردم ز خون ديده و سوز جگر چو مرغابى ز سوز عشق رخ زرد و اشك رنگينم سحاب وار به اشكى كنم جهانى تر ز آه گرمم در چشمه ى دهان آبى مرا به وصل خود اى ميوه ى دل آبى دهميان زمره ى عشاق سيف فرغانى ميان زمره ى عشاق سيف فرغانى
ز عشق ديده ى تر دارم و دهانى خشك كه حاصلم همه چشمى تر است و جانى خشك مدام آب بقم خورده زعفرانى خشك ز آب ديده ى من بر زمين مكانى خشك بپرسش من مسكين كم از زبانى خشك؟ گدا چو از در حاتم رود به نانى خشك هماي وار قناعت به استخوانى خشك منم به دام زمانى تر و زمانى خشك بسان آبى تر دان و ناردانى خشك چو آفتاب به تابى كنم جهانى خشك نماند تا به زبان تر كنم لبانى خشك از آنكه بر ندهد هيچ بوستانى خشكچو بر كناره ى بام است ناودانى خشك چو بر كناره ى بام است ناودانى خشك
لطفا منتظر باشید ...
