معارف اسلامی جلد 2

قرآن كريم در مورد حضرت يحيى نيز تصريح دارد كه در سنّ كودكى به مقام نبوت رسيده است. (1) اين مطلب در روايات امامان(عليهم السلام) نيز وارد شده است. (2) اگر چه اصل پذيرش چنين مقام و منزلتى براى فردى در سنين كم از ديدگاه اعتقادات دينى شيعيان، پذيرفتنى است، در عمل نيز شيعيان به اين اعتقاد پايبندى نشان داده اند. از اين رو، امام نهم در هشت سالگى، امام دهم در نُه سالگى و امام دوازدهم در پنج سالگى به امامت مى رسند و مردم در پيروى از آنان، به خود شك راه ندادند.

بى ترديد براى مردم كه صلاحيت هاى بسيار بالايى را براى امام قائلند و براى تعيين امامِ برحق گاه مدت ها تلاش مى كردند و رموزى را به كار مى گرفتند، شناسايى امامان، امر مشكلى نبوده است. اگر كودكى در آن سنين شايسته مقام امامت نباشد، عدم صلاحيت او به آسانى نمايان مى گردد.شايان ذكر است كه امامان شيعه، دشمنان قدرتمندى داشتند كه در جهت تخريب موقعيت آنان همواره تلاش مى كردند. ده ها جلسه براى تخريب موقعيت علمى امامان در حضور عالمان و دانشمندان و در محضر امام معصوم(عليه السلام)تشكيل مى شد و هميشه پيروزى از آنِ امام بود.

هيمنه علمى امام ـ هر چند در سنّ كودكى ـ و نيز توجه علماى بزرگ آن عصر به امام و بروز كرامات از ايشان، براى شيعيان هيچ گونه ترديدى باقى نمى گذارد.

4. انحراف مسير تاريخ اسلام و عدم پذيرش همگانى ولايت امامان معصوم، مانع از آن شد كه تأثيرات امامت، چنان كه شايسته بود، ظاهر شود با وجود اين، نقش امامان شيعه در توسعه انديشه و معارف دينى و تبيين شريعت اسلامى و اعتلاى معنويت و فضايل اخلاقى در جامعه اسلامى، بسيار قابل توجه و اساسى است و هرگز نمى توان آن را ناديده گرفت. پاره اى از فوايد علمى ـ اخلاقى ـ حضور امامان در جامعه، بدين قرار است:

يك. موقعيت علمى امامان شيعه آن چنان در كانون توجه مسلمانان قرار داشته است كه در هيچ عصرى، حتى دانشمندان احساس بى نيازى از آنان نكرده اند. حضور امامان كه به عالمان آل محمد معروف بودند، همواره در جايى كه امكان انحراف فضاى عمومى جامعه از فهم صحيح

1. واتيناهُ الحكمَ صبيّاً. (سوره مريم، آيه 12)

2. به عنوان مثال، مرحوم كلينى (رحمه الله) عالم بزرگ شيعى در كتاب ارزشمند كافى در كتاب الحجة بابى را با عنوانِ « بابُ حالات الائمة عليهم السلام فى السنّ » اختصاص داده است.