لطفا منتظر باشید ...
مفهوم ولايت امام غايب
در اعتقاداتِ شيعى خاتميت پيامبر(صلى الله عليه وآله) به وصايت و امامت امامان(عليه السلام) منتهى مى شود و استمرارِ خاتميت، در ولايت امامان معصوم است. ليكن به دليل موانع خارجى، برخى از ابعاد ولايت امامان تحقق پيدا نكرد; همان گونه كه در دوران غيبت، ولايت امام غايب نيز در همه ابعاد خود، ظهور نمى يابد.تأكيد شيعيان بر اين كه امامت، منصبى فراتر از خلافت ظاهرى است، غايب بودن امام را نيز توجيه مى كند; زيرا گرچه خلافتِ ظاهرى با غيبت نمى سازد، خلافتِ حقيقى و امامت، آن را بر مى تابد.امام در اين دوران بسان خورشيدى است كه در پشت ابرها پنهان است; (1) اما همان گونه كه خورشيد از پشت ابرها نيز نظام كائنات را روشنايى گرما مى بخشد، امام غايب نيز منشأ بركات و هدايت براى مردم است. نمى توان ولايت معنوى امام و نقشى را كه وى در عالم هستى و در هدايت باطنى انسان ها دارد، بر ظهور وى موقوف كرد; زيرا امام غايب كه خليفه خدا است، وظايف خود را به عنوان واسطه فيض ميان خدا و جهان هستى از يك سو و خدا و انسان ها از سوى ديگر ادا مى كند. پذيرش غيبت ـ كه البته تمام اسرار آن بر ما هويدا نيست ـ به معناى پذيرش استمرار ولايت الهى از طريق خليفه او است.پروفسور هانرى كربن، فيلسوف شرق شناس فرانسوى، اين اعتقاد شيعه را چنين گزارش مى كند:به عقيده من مذهب تشيع تنها مذهبى است كه رابطه هدايت الهى را ميان خدا و خلق هميشه زنده نگه داشته و به طور مستمر و پيوسته ولايت را زنده و پا برجا مى گذارد.مذهب يهود، نبوت را كه رابطه اى است واقعى ميان خدا و عالم انسانى، در حضرت كليم ختم كرده و پس از آن به نبوت حضرت مسيح و حضرت محمد(صلى الله عليه وآله)اذعان ننموده و رابطه مزبور را قطع مى كند و نيز مسيحيان در حضرت عيسى متوقف شدند و اهل سنت از ميان مسلمانان نيز در حضرت محمد(صلى الله عليه وآله) توقف نموده و با ختم نبوت در ايشان، ديگر رابطه اى ميان خالق و خلق، موجود نمى دانند.تنها مذهب تشيع است كه نبوت را با حضرت محمد(صلى الله عليه وآله) ختم شده مى داند; ولى ولايت را كه همان رابطه هدايت و تكميل مى باشد، بعد از آن حضرت و براى هميشه زنده مى داند.رابطه اى كه از اتصال عالم انسانى به عالم الوهى حكايت مى كند، به واسطه دعوت هاى دينى قبل از موسى و دعوت دينى موسى و عيسى و محمد(صلى الله عليه وآله) و بعد از حضرت1. اين تشبيه، مضمون روايتى است كه در اين باره نقل شده است. رك: لطف الله صافى، منتخب الاثر ، ص 101، 271 و 272 .
