معارف اسلامی جلد 2

اسلام، مهدى(عج) را حقيقتى كه بعدها بايد در اين عالم يافت شود، معرفى نمى كند و او را به عنوان يك حقيقت نامعلوم كه در آينده صورت تحقق خواهد پذيرفت، نويد نمى دهد. بلكه او واقعيتى است موجود و پايدار كه در هر لحظه، انتظارش را مى كشيم.

مهدى و منجى موعود اسلام، فرد معينى است كه در كنار ما با پوست و گوشتش زندگى مى كند... اما قرار است كه خودش را معرفى نكند و همراه با ديگران منتظر روزى باشد كه خداوند وعده داده است. (1) از اين ديدگاه، شخص منتظِر، به مهدى موعود نزديك است و ميان خود و او فاصله اى تا ناكجا آباد احساس نمى كند و دل در گرو كسى دارد كه هم اكنون با او نفس مى كشد. مهدى (عج) ابرمردى است كه خداوند او را در دل تاريخ قرار داده است تا يكباره بر حوادث هجوم برد و مسير تاريخ را دگرگون كند.

هر فرد مسلمان بايد اين حقيقت را نصب العين خود قرار داده و مانند روزِ روشن در وى ترديد نكند كه جامعه اسلامى كه او در آن زندگى مى كند، چنان كه در باطن جز نورانيت و طهارت صفتى ندارد، روزى خواهد رسيد كه در ظاهر نيز چنين شده و تبديل به يك جامعه بهشتى گردد، و هر عيب و نقيصه اى كه فعلا دارد و هر پليدى و تيرگى كه در گوشه و كنار يافت مى شود، تدريجاً يا دفعتاً از بين رفته و روزى تبديل به نورانيت و طهارت خالص و سعادت و روحانيت محض خواهد شد.

با وجود ايمان به يك چنين حقيقتى، ديگر تصور مغلوبيت و خسارت سعى، براى يك فرد مسلمان محال است; زيرا وى مى داند كه اگر چنين روزى را درك نمايد، غرق سعادت گرديده، كام دنيوى و اخروى خود را خواهد گرفت و اگر درك نكند، جامعه اش كه باز از نقطه نظر واقع بينى و فكر اجتماعى، همان «خودش» مى باشد، با درك آن روز، سربلند است و او ـ بشخصه ـ جزو روندگان اين راه و فداييان اين مقصد بوده و پاداش عمل وى پيش خداى دانا و بينا، هدر نخواهد رفت.

اين ايمان يك نيروى معنوى به انسان مى بخشد كه با وجودى پيوسته، خود را خوشبخت و كامروا مى بيند و هرگز با تراكم ناملايمات و فشار روزگار و شكنجه گرفتارى هاى مرگ بار، اميد نجات و رستگارى را از دست نداده و روحيه اسلامى خود را نخواهد باخت. (2)

1. شهيد سيدمحمد باقر صدر، بحثٌ حول المهدى ، ص 55.

2. علامه طباطبايى، ظهور شيعه ، مجموعه مصاحبه ها با پروفسور هانرى كربن، ص 55 .