ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

يعنى خاطرهايى كه ظن و گمان در آن واقع مى شوند (و عقد عزيمات اليقين) و از آنچه منعقد مى شود در نفس، از عزيمتها و نيتهاى يقين (و مسارق ايماض الجنون) و از مواضع دزديده نگريستن پلكهاى ديده هاى مردمان (و ما ضمنته) و آنچه در بر گرفته است آن را (اكنان القلوب) پوششهاى دلها از امور پنهانى (و غيابات الغيوب) و تاريكى هاى قعر چاههاى غيبها از اسرار نهانى (و ما اصغت لاستراقه) و از آنچه گوش فراداشته است از براى دزديدن (مصايخ الاسماع) مواضع سوراخهاى گوش شنوندگان (و مصائف الذر) و مواقع تابستان موران (و مشاتى الهوام) و جايهاى زمستان جنبندگان و گزندگان (و رجع الحنين) و از بازگردانيدن آواز با آه و ناله كه صادر شود (من المولهات) از
زنان جداكرده از فرزندان (و همس الاقدام) و از آواز نهان قدمها (و منفسح الثمره) و از جاى گشوده شدن ميوه (من ولائج غلف الاكمام) از مداخل غلافهايى كه در آن ميوه مخلوق مى شود (و منقمع الوحوش) و از جاى مگس از خويشتن راندن وحوش (من غيران الجبال) از غارهاى كوهها (و اوديتها) و رودخانه هاى آن (و مختباء البعوض) و از موضع پنهان شدن پشه ها (بين سوق الاشجار) ميان ساقه هاى درختان (و الحيتها) و پوستهاى آن (و مغرز الاوراق) و از جاى رستن برگها (من الافنان) از شاخه ها (و محط الامشاج) و از مكان فرود آمدن نطفه هاى آميخته به خون (من مسارب الاصلاب) از مواضع روان شدن از صلبها (و ناشئه الغيوم) و از برآمدن ابرها (و متلاحمها) و به هم پيوسته آنها (و درور قطر السحائب) و از ريزان شدن قطره هاى باران از ابر (و متراكمها) و به هم بر نشسته ابرهاى پرآب (و ما تسقى الاعاصير) و از آنچه مى پاشند گردبادها (بذيولها) به دامنه هاى خود از تراب (و تعفو الامطار) و از آنچه محو مى كنند بارانها (بسيولها) به سيلهاى خود (و عوم نبات الارض) و از فرورفتن و سير كردن حشرات زمين (فى كثبان الرمال) در جوف پشته هاى ريگستانها (و مستقر ذوات الاجنحه) و از قرارگاه خداوندا
ن بالها (بذرى شناخيب الجبال) به بلنديهاى سرهاى كوهها (و تغريد ذوات المنطق) و از گردانيدن آواز صاحبان نطق از مرغان (فى دياجير الاوكار) در تاريكيهاى آشيانه ها (و ما اوعته الاصداف) و آنچه در ظرف كرده آن را صدفها، از لولو و مرجان (و حضنت عليه) و از آنچه حضانت و دايگى كرده بر آن (امواج البحار) موجهاى درياها لفظ حضن مستعار است از براى اشتمال امواج بحار بر آنچه فراگرفته و احاطه كرده بر آن (و ما غشيته سدفه ليل) و از آنچه پوشانيده آن را تاريكى شب (او ذر عليه) يا برآمده بر آن (شارق نهار) روشنى دهنده روز (و ما اعتقبت عليه) و از آنچه محبوس است بر آن (اطباق الدياجير) تعاقب ظلمتهاى مستور (و سبحات النور) و مظان روشنى نور (و اثر كل خطوه) و از نشانه هر گام (و حس كل حركه) و از دريافتن هر جنبش جسمى از اجسام (و رجع كل كلمه) و از جواب بازدادن از هر كلمه اى در مطلب (و تحريك كل شفه) و از حركت دادن هر لب (و مستقر كل نسمه) و از قرارگاه هر آفريده اى (و مثقال كل ذره) و از مقدار هر مورچه خرد كه از خردى نزديك باشد كه آن را نتوان ديد و يا از قدر حصول ذرات بى مقدار و غبار بى اعتبار كه مرئى مى شود وقتى كه آفتاب در تاريكى تابيده باشد (و هما
هم كل نفس هامه) و از آوازهاى پنهانى هر نفسى همت ورزنده و قصدكننده به مطلوب خود (و ما عليها) و آنچه بر زمين است (من ثمر شجره) از ميوه درختى از درختان (او ساقط ورقه) يا ورقى افتاده از آن (او قراره نطفه) يا قرار گرفتن نطفه اى از نطفه هاى حيوان در ارحام مادران (او نقاعه دم) يا كو خون.