لطفا منتظر باشید ...
خطبه 122-هنگام نبرد صفين
و از كلام اميرالمومنين است عليه افضل صلوات المصلين كه فرموده: (لاصحابه) مر اصحاب خود را (فى وقت الحرب) در وقت جنگ اعداء (و اى امرء منكم احس من نفسه) و هر مردى كه از شما احساس كند و دريابد از نفس خود (رباطه جاش) ثبات قلب بى آرام و قلت روعت و رفع نمودن فزع (عند اللقاء) نزد رسيدن به دشمن (و راى من احد من اخوانه فشلا) و ببيند (از) يكى از برادران خود بددلى و ترسى را (فليذب) پس بايد كه دفع نمايد.(عن اخيه) از برادر خود (بفضل نجدته) به مزيت شجاعت خود (التى فضل بها عليه) آن شجاعتى كه تفضيل كرده شده است به آن بر برادر خود (كما يذب عن نفسه) همچنان كه دفع مى كند از نفس خود (فلو شاءالله) پس اگر خواستى خداى تعالى (لجعله مثله) هرآينه مى گردانيدى او را در شجاعت مانند او (ان الموت طالب حثيث) به درستى كه مرگ طلب كننده اى است شتابان (لا يفوته المقيم) فوت نمى كند آن را كسى كه متوطن است در مكان (و لا يعجزه الهارب) و عاجز نمى گرداند آن را شخصى كه گريزنده است از او (ان اكرم الموت القتل) به درستى كه گرامى ترين مرگ كشته شدن است.زيرا كه مستلزم ذكر جميل است در عاجل و موجب ثواب جزيل نزد ملك جليل در اجل (و الذى نفس بن ابيطالب بيده) به حق آن كسى كه جان پسر ابيطالب به يد قدرت او است (لالف ضربه بالسيف) هرآينه هزار ضربت شمشير خوردن (اهون من ميته على الفراش) آسان تر است از مردن بر بستر
