لطفا منتظر باشید ...
خطبه 135-نكوهش مغيره
(و قد وقعت مشاجره) و به تحقيق كه واقعه شده بود مشاجرتى و منازعتى (بينه و بين عثمان) ميان اميرالمومنين و ميان عثمان (فقال المغيره بن الاخنس لعثمان) پس گفت مغيره بن اخنس مر عثمان را (انا اكفيكه) من كفايت كنم از تو كار او را (فقال اميرالمومنين عليه السلام للمغيره) پس گفت اميرالمومنين و سيدالمتقين عليه افضل صلوات المصلين (يابن اللعين) اى پسر كسى كه رانده درگاه الهى است مراد نفس خسيس ابن اخنس است.يعنى ملعون مطرود از رحمت الهى (الابتر) مقطوع از خير و نيكويى (و الشجره التى لا اصل لها و لا فرع) و اى درختى كه نه بيخ مر او را است و نه شاخه استعاره فرموده لفظ شجره را از براى نسب او و كنايه نموده از سقوط اصل او به نفى اصل شجره و فرع آن.يعنى اى كسى كه باقى ندارد تو را خدا و رعايت تو نكناد (انت تكفينى) تو كفايت مى كنى كار مرا!!؟ (فو الله ما اعز الله) پس به خدا سوگند كه عزيز نكرد يعنى غالب نگردانيد خداى تعالى (من انت ناصره) كسى را كه تو يارى دهنده او هستى (و لا قام من انت منهضه) و برنخاست آن كسى را كه تو برخيزاننده او هستى (اخرج عنا) بيرون رو از ميان ما (ابعد الله نواك) دور گرداند خداى تعالى قصد تو را اى پسراخنس (ثم ابلغ جهدك) پس از آن برس به نهايت سعى خود اى ناكس.يعنى هر چند سعى نمائى و جهد كنى به مقصود خود نخواهى رسيد (فلا ابقى الله عليك) پس رعايت و رحمت مكناد خداى تعالى بر تو (ان ابقيت على) اگر تو رعايت كنى بر من، چه جاى آنكه رعايت نكنى.
