خطبه 142-درباره نيكى به نااهل - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

خطبه 142-درباره نيكى به نااهل

غرض آن حضرت به اين كلام تنبيه مردمان است بر مواضع معروفى كه مصرف مال باشد (و ليس لواضع المعروف فى غير حقه) و نيست نهنده احسان را در غير محل خود يعنى در غير وجهى كه سزاوار است كه مصرف مال كنند در آن (و عند غير اهله) و نزد غير اهل آن احسان (من الحظ) حظى و بهره اى از نيكويى (فيما اتى) در آنچه داده (الا فحمده اللئام) مگر ستايش لئيمان (و ثناء الاشرار) و مدح بدكاران (و مقاله الجهال) و گفتار جاهلان (مادام منعما عليهم) مادامى كه نعمت دهنده و احسان كننده باشد بر ايشان (ما اجود يده) چه بخشنده باشد دست او (و هو عن ذات الله بخيل) و حال آنكه او از ذات بارى تعالى يعنى در راه او بخيل است به واسطه آنكه نعمت در غير اهل استحقاق صرف كرده و اصلا ثواب بر آن مترتب نشده (فمن اتاه الله مالا) پس كسى كه عطا كند او را خداى تعالى مالى (فليصل به القرابه) پس بايد كه برساند آن را به خويشان به افضال (و ليحسن منه الضيافه) و بايد كه نيكو سازد از آن مال مهمانى مردمان نيكوخصال را (وليفك به الاسير و العانى) و بايد كه برهاند به آن مال اسير و گرفتار را (و ليعط الفقير و الغارم) و بدهد از آن مال به درويش و وامدار (و ليصبر نفسه) و بايد
كه بند كند نفس خود را (على الحقوق) بر اداى حقوق مردم كه بر او است (و النوائب) و بر دفع كردن مصيبت و حادثه ها از خود و از دوستان و برادران بر وجه امكان (ابتغاء الثواب) به جهت طلب ثواب از حضرت يزدان (فان فوزا بهذه الخصال) پس به درستى كه فيروزى يافتن به اين خصلتهاى پسنديده (شرف مكارم الدنيا) بزرگوارى مكرمتهاى دنيا است (و درك فضايل الاخره) و رسيدن به فضيلتهاى عقبى (ان شاء الله) اگر خواسته باشد خدا