خطبه 157-پيامبر و قرآن - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

خطبه 157-پيامبر و قرآن

اين خطبه در بيان مدح قرآن است و خبر دادن از زمان مروانيان و مقهور شدن ايشان.

(ارسله على حين فتره من الرسل) فرستاد خداى عزوجل پيغمبر آخرالزمان را بر زمان منقطع شده و حى و خالى بودن از پيغمبران (و طول هجعه من الامم) و بر درازى خواب غفلت از احوال آن جهان (و انتقاض من المبرم) و وقت شكسته شدن از ريسمان استوار شرع پيشينيان انتقاض مستعار است از براى تغيير شرايع و حبل مبرم از براى شرايع سابقه.

يعنى حق سبحانه مبعوث گردانيد حضرت رسالت را وقت تغير و تبدل شرايع پيغمبران ماضيه.

(بتصديق الذى بين يديه) چيزى را كه تصديق كننده آن چيزى است كه پيش از او بود از تورات و انجيل و زبور (و النور المقتدى به) و نورى را كه پيروى كرده شده است به آن (ذلك القران) اين مصدق و مقتدار قرآن است (فاستنطقوه) پس طلب گفتار كنيد از او (و لن ينطق) و نمى باشد او گويا در ميان انام (و لكن اخبركم عنه) وليكن خبر مى دهم شما را از مضمون فوايد و اسرا آن بالتمام.

زيرا كه منم زبان كلام ملك علام و ترجمان شرايع و احكام (الا ان فيه) بدانكه در قرآن است (علم ما ياتى) دانستن آنچه مى آيد از فتنه هاى آخرالزمان و از احوال موت و بعث و حشر و حساب و صراط و م
يزان و بهشت و دوزخ و تفصيل آن (و الحديث عن الماضى) و سخنان از زمان گذشته.

يعنى قصص پيشنيان (و دواء دائكم) و در او است دواى درد جهالت.

و اوصاف رديه شما و آن تحصيل علوم دينيه است و تزكيه نفوس از رذايل و ترغيب به مكارم اخلاق و تحليه به كمالات نفسانيه.

(و نظم ما بينكم) و نظام دادن و بهم پيوستن آنچه ميان شما است از امور مصالح دنيويه