نامه 047-وصيت به حسن و حسين - ترجمه نهج البلاغه نسخه متنی

نامه 047-وصيت به حسن و حسين

(للحسن و الحسين عليهماالسلام لما ضربه ابن ملجم لعنه الله) و از جمله وصيت آن حضرت است كه فرموده مر امام حسن و امام حسين عليه السلام را در وقتى كه ضربت رسانيد به سوى او پسر ملجم لعنه الله و غضب عليه.

(اوصيكما بتقوى الله) وصيت مى كنم شما را به تقوا و پرهيزگارى خدا (و ان لا تبغيا الدنيا) و به آنكه طلب نكنيد دنيا را (و ان بغتكما) و اگر چه طلب كند دنيا شما را (و لا تاسفا على شى ء منها) و اندوهناك مشويد بر چيزى از دنيا (زوى عنكما) كه كناره كرده شود از شما و دست شما به آن نرسد (و قولا بالحق) و گويا شويد به گفتار حق (و اعملا للاخره) و عمل كنيد براى آخرت و در بعضى روايت (للاجر) واقع شده.

يعنى كار كنيد براى ثواب ابدى (و كونا للظالم خصما) و باشيد مر ستمكار را دشمن (و للمظلوم عونا) و مر ستم رسيده را يار و معاون (اوصيكما) وصيت مى كنم شما را (و جميع ولدى و اهلى) و همه فرزندان و اهل خود را (و من بلغه كتابى) و به هر كه برسد به او نوشته من (بتقوى الله) به ترسكارى از خدا (و نظم امركم) و به پيوستن و متفق شدن شما در كار خود (و صلاح ذات بينكم) و به صلاح انديشيدن شما در ميان خود و معاونت و يارى دادن يكد
يگر و قطع منازعات و خصومات از همديگر (فانى سمعت) پس به درستى كه من شنيدم (جدكما رسول الله (ص)) از جد بزرگوار شما كه رسول خدا است (ص) (يقول) كه مى گفت (صلاح ذات البين افضل من عامه الصلوه و الصيام) به صلاح انديشيدن در ميان مردمان و قطع منازعات ايشان نمودن فاضل تر است از همه نماز و روزه (الله الله) بترسيد از خدا (فى الايتام) در شان يتيمان (فلا تغبوا افواههم) پس مدهيد به نوبت دهن هاى ايشان را از طعام و روزى.

يعنى طعام دهيد ايشان را در هر وقتى از اوقات و هر ساعتى از ساعات (و لا يضيعوا بحضرتكم) و بايد كه ضايع نشوند آن يتيمان، نزد شما و بى برگى و گرسنگى و برهنگى نبرند (والله الله) و بترسيد از خدا (فى جيرانكم) در حق همسايگان خود (فانهم) پس به درستى كه احسان در حق همسايگان (وصيه نبيكم) وصيت پيغمبر شما است (ما زال يوصى بهم) هميشه وصيت مى فرمود به رعايت حال ايشان (حتى ظننا) تا غايتى كه گمان برديم (انه سيورثهم) كه زود باشد كه ميراث دهد ايشان را (و الله الله) و بترسيد از خدا (فى القران) در شان قرآن (لا يسبقكم بالعمل به غيركم) و بايد كه پيشى نگيرد شما را به عمل كردن به قرآن غير شما از مسلمانان (و الله الله
) و بترسيد از خدا (فى الصلوه) در باب نماز (فانها) پس به تحقيق كه نماز (عمود دينكم) ستون دين شما است (و الله الله) و بترسيد از خدا (فى بيت ربكم) در رعايت كردن خانه پروردگار خود (لا تخلوه) خالى مگذاريد آن خانه را از اعمال مناسك و طواف (ما بقيتم) مادام كه هستيد در دنيا (فانه ان ترك) پس به درستى كه اگر متروك شود آن مطاف (لم تناظروا) مراقبت كرده نشويد به اعطاف بلكه باز گرفته شود از شما الطاف (فالله الله) و بترسيد از خدا (فى الجهاد) در باب كارزار با دشمنان دين كردگار و عاصيان تبه روزگار (باموالكم و انفسكم) به فداى مال ها و نفس هاى خود (بالسنتكم) و به نصايح زبان هاى خود (فى سبيل الله) در راه خدا جل و علا (و عليكم بالتواصل) و بر شما است به هم پيوستن (و التباذل) و با يكديگر اعطان و احسان نمودن (و اياكم و التدابر) و بترسيد از پشت گردانيدن بر يكديگر (و التقاطع) و از هم بريدن (و لا تتركوا الامر بالمعروف) ترك نكنيد فرمودن به نيكويى (و النهى عن المنكر) و بازداشتن از بدكردارى (فيولى عليكم) تا والى نشود بر شما (اشراركم) بدان شما (ثم تدعون) پس دعا كنيد (فلا يستجاب لكم) پس مستجاب نشود براى شما
(ثم قال عليه السلام) بعد از آن فرمود كه: (يا بنى عبدالمطلب) اى پسران عبدالمطلب (لا الفينكم) بايد كه نيابم شما را (تخوضون فى دماء المسلمين) كه شروع كنيد در خون هاى مسلمانان (خوضا) شروع كردنى (تقولون قتل اميرالمومنين قتل اميرالمومنين) گوييد كه كشته شد امير مومنان كشته شد امير مومنان يعنى به واسطه شهادت من در طلب قصاص، دست به خون هاى مسلمانان دراز مكنيد (الا) بدانيد اى مردمان (لا يقتلن بى) بايد كه كشته نشود به سبب من (الا قاتلى) مگر كشنده من (انظروا) بنگريد (اذا انامت) هرگاه كه من بميرم (من ضربته هذه) از اين ضربت ابن ملجم (فاضربوه) پس بزنيد او را (ضربه بضربه) زدنى به مثل آن زدن (و لا يمثل بالرجل) و بايد كه عقوبت نكنيد به آن مرد به بريدن اعضاى او از گوش و بينى و غير آن (فانى سمعت جدكما (ص)) پس به درستى كه من شنيدم از رسول خدا (ص) (يقول) كه مى گفت (ياكم و المثله) حذر كنيد از مثله كردن و اعضا بريدن (و لو بالكلب العقور) و اگر چه باشد آن كار، به سگ گزنده بسيار آزاردهنده