لطفا منتظر باشید ...
نامه 057-به مردم كوفه
(الى اهل الكوفه) اين نامه اى است كه فرستاده به سوى اهل كوفه (عند مسيره من المدينه الى البصره) نزد رفتن آن حضرت به سوى بصره به جنگ جمل (اما بعد) اما پس از حمد پروردگار و درود بر رسول آفريدگار (فانى خرجت من حيى هذا) پس به درستى كه من بيرون آمدم از قبيله خود (اما ظالما) يا در حالتى كه ظلم كننده ام (و اما مظلوما) يا در حالتى كه ظلم به من رسيده (و اما باغيا) و يا ستمكار (و اما مبغيا عليه) يا آن كسى هستم كه ستم واقع شده بر او اين كلمات از باب تجاهل عارف است.يا ايراد اين كلام، در حينى بود كه حقيقت حال او بر اهل كوفه منكشف نبود يا به زعم خصم، چنانچه در قرآن ورود يافته كه: (و انا او اياكم لعلى هدى او فى ضلال مبين) (و انا اذكر الله) و من به ياد مى دهم خدا را (من بلغه كتابى هدا) به كسى كه رسيد به او اين نامه (لما نفر الى) در حينى كه بيرون آيد به سوى من و اگر (لما) را مخفف كنند (ما) زايده باشد و لنفر يعنى لينفر.يعنى هر آينه بايد كه بيرون آيد به جانب من در اين هيجا.(فان كنت محسنا) پس اگر باشم نيكوكار (اعاننى) يارى دهد مرا چون ساير انصار (و ان كنت مسيئا) و اگر باشم بدكردار (استعتبنى) بجويد از من آنچه خشنود سازم او را و راضى شود به آن به عون كردگار آن حضرت اجراى اين كلام فرمود بر وجه حكمت و مصلحت نظر به شناسايى و اعقتاد هر كس از ضعف و قوت اما بر دوستان صادق و مخلصان موافق، احوال آن حضرت اظهر من الشمس است
